Na eerdere interviews met William Rutten en John Hayes (Mother’s Finest) is het tijd voor Waylon om zijn verhaal te vertellen over de Club van 27, het thema van mijn eerder verschenen muziekboek Forever 27. Vlak voor zijn optreden in de Groningse Oosterpoort spreek ik de zanger over de muziek en de muzikanten van de Club van 27, maar moet uiteraard ook aandacht worden besteed aan Waylons grote passie: country!

Wat betekent de muziek van de Club van 27 voor jou?

“Het is natuurlijk wonderlijk dat er een club is van mensen van 27 jaar oud die buitengewoon getalenteerd waren en ons zijn ontvallen. En allemaal ook op een vrij heftige manier. Ik weet niet of die muziek echt iets met mij gedaan heeft. Ik ken de muziek, maar ik denk meer dat het verhaal iets met je doet. Het is een soort van mythe geworden. Zoals de crossroads van Robert Johnson. Dus de mythe, de metafoor binnen de popcultuur, is ons allen bekend. Ik denk dat dat het ook meer is. Dat het lid zijn van die club niet perse eervol is, maar tegelijkertijd toch wel heel prestigieus.”

Hebben de muzikanten van de Club van 27 jou beïnvloed?

“Jazeker. Hendrix en Joplin wellicht wel het meest. Cobain was ook wel een invloed in mijn tienerjaren. Die vibe heb ik meegekregen. De anderen waren natuurlijk wat ouder. Het heeft me wel enigszins beïnvloed. Alles waar je naar luistert sla je op, althans als je het te gek vindt. En zelfs als je het niet te gek vindt dan sla je het op.”

Heeft iemand als Brian Jones jou minder geraakt?

“Mijn vader was een Rolling Stones-fan, dus ik kende het wel. En ik kende ook de verhalen. Maar het heeft mij wat dat betreft minder gedaan. Jimi Hendrix heeft mij niks gedaan, maar als ik een concert zou moeten kiezen dan zou het die van Jimi Hendrix zijn. Ik denk dat dat voor de meeste mensen zo zou zijn.”

“als je jong bent dan wordt alles je vergeven”

Hoewel uit onderzoek is gebleken dat 27 niet gevaarlijker is dan andere leeftijden, is de periode in het leven dat je ‘in de 20 bent’ wel heel belangrijk.

“Ja, dat is een van de vormende fases van je leven. Wat dat betreft stap je van je twintiger jaren het volwassen domein in. Als je jong bent dan wordt alles je vergeven. Als je twintiger bent dan kom je er soms nog mee weg. Maar vanaf je dertigste you’re supposed to know better. Het is heel raar hoe dat gaat in het leven. Ik denk dat die twintiger jaren… Je hebt natuurlijk buitengewoon veel energie, voor alles. Je hebt ook het idee dat alles nog belangrijk is. Als je een onrustig figuur bent, buitengewoon talentvol en zwak voor geluk makende middelen, dan kan het wel eens verkeerd aflopen. En ik denk dat 27… Ja, het heeft niks met de leeftijd te maken. Het is toevallig zo dat die Club van 27 er is. Er zijn waarschijnlijk ook genoeg muzikanten gestorven op hun 36e, alleen niet zulke legendarische, haha!”

Het blijft bijzonder dat er zoveel grote namen in de Club van 27 zitten. Is dat inderdaad toeval?

“Ja, je weet het niet. Het is zeker niet zo dat ze allemaal dood wilden. Er zijn een hoop mythes, dat hen misschien wel iets is aangedaan. Sommigen hebben het echt zelf gedaan. Er is bijna geen één die een natuurlijk dood is gestorven.”

Omtrent de dood van een aantal muzikanten van de Club van 27 zijn veel vraagtekens (Brian Jones, Jim Morrison, Kurt Cobain). Geloof jij in deze complottheorieën?

“Nou ja, ik ga mijn ogen daar niet voor sluiten. Soms hoor je dingen en dan denk je: Nou, dat zou aannemelijk kunnen zijn. En het is ook wel heel leuk om daar documentaires over te zien, over hoe ver mensen gaan in het uitzoeken van iets. Maar het is ook handig om de andere kant van de complottheorie te kunnen belichten, zodat je er zelf iets van kunt vinden. Het is heel erg leuk omdat het eindeloos doorgaat. Leeft Elvis nog? Was Michael Jackson wel dood? En nog veel meer. Dus nee, ik vind het wel leuk, maar het houdt me niet zozeer bezig.”

W_Display_6

Het eerste hoofdstuk van mijn boek gaat over Robert Johnson, die vaak wordt vergeten in de opsomming van leden van de Club van 27. Vind je dat Robert als muzikant nog steeds te weinig erkenning krijgt?

“Onder muzikanten weten we het wel, maar ik denk dat Robert Johnson bij het grote publiek nooit is geweest. Zijn liedjes wel, die kennen we. Die hebben we allemaal meegezongen in de Blues Brothers, John Mayer heeft het nummer Crossroads opgenomen, Clapton ook nog. Daarvan kennen we het dan wel. Hij heeft natuurlijk ook de andere mythes de wereld ingegooid. Alles is bijna bij hem begonnen: de Club van 27, het verkopen van je ziel aan de duivel, de crossroads… Het hele sprookje van de verloren muzikant, die uiteindelijk sterrendom vergaart en wordt vergiftigd.”

Je bent zelf al jarenlang actief als muzikant en hebt veel meegemaakt. Hoe is het jou gelukt om in de muziekindustrie staande te blijven?

“Ik heb gewoon geluk gehad. Dat is wat het is. Ik had ook een keer het verkeerde goedje kunnen snuiven. Dan was het ook fout gegaan. Ik heb gewoon geluk gehad. Op het moment dat je met vuur speelt dan ga je je een keer branden, weet je? Ik heb er slechts een paar blaren aan overgehouden. En dat is het geluk. Verder weet ik het niet. Het is een gevaarlijke combinatie op het moment dat je als twintiger heel energierijk in het leven staat en je zo volwassen bent dat je zelf kan doen en laten wat je wil. Dat kan wel eens verkeerd werken voor je brein, dat je alles nog niet helemaal kan overzien. Dus je gaat misschien sneller door in dingen. En als je dan ook nog aangemoedigd wordt door succes en door mensen om je heen. Toevallig is het dan bij een aantal op hun 27e fout gegaan. Ik denk dat dat wel het is waardoor je in die situaties terecht kan komen. Je kunt nog zoveel, weet je? Ik klink nu bijna als een ouwe lul, haha! Maar ik ben 40 en ik merk wel dat als ik een avond ga doorzakken, dat ik daar dan twee dagen voor moet boeten. Voorheen interesseerde mij dat niet.”

“ik vertel over mijn leven en ik zing daar muziek bij die ik along the way heb opgepikt”

Je bent momenteel bezig met een theatertournee. Waarom heb je voor deze opzet gekozen?

“Het thema is My Heroes Have Always Been Cowboys. En daar bedoel ik dan zowel de cowboys mee als de mannen die straks achterop het doek staan, de Highwaymen: Waylon Jennings, Willie Nelson, Johnny Cash en Kris Kristofferson. Als een soort van vrije figuren, die altijd over mijn schouder met me meekeken. Ik vertel over mijn leven en ik zing daar muziek bij die ik along the way heb opgepikt. Dat is eigenlijk de insteek van de avond. Het is meer een verhaal dat je nog niet kent. Een hoop mensen weten over het drugsgebruik, mijn huwelijk, mijn kind, dat ik geen contact heb met mijn ouders… Dat is allemaal wat je weet, althans wat je denkt te weten. Ik vertel nu eigenlijk iets meer over hoe en wat. Waar kom ik vandaan? Wat is er precies gebeurd? Dat is elke avond een beetje anders. Elke avond is er een nieuw verhaal.”

Vind je het lastig om jezelf op het podium meer open en kwetsbaar te zijn?

“Nee, dat vind ik niet heel vervelend. Dat gaat me redelijk oké af, denk ik.”

Dus is het eigenlijk een kennismaking met jou en een kennismaking met countrymuziek?

“Ja, wellicht. Dat is het enige dat ik hoor te doen: doorgeven, zolang het kan. Zo voelt het een beetje.”

27.12.2019_Waylon_-_My_heroes_have_been_cowboys-26d41c90

Wat is volgens jou de kracht, de magie van countrymuziek?

“Ik denk dat het voor iedereen te begrijpen is. Het zet emoties zo duidelijk en zo transparant op muziek, om het zo te zeggen, dat een ieder zich er wel in zou herkennen. Het kan bijna niet anders. Het is volksmuziek: je houdt ervan of je houdt er niet van. Dat is een beetje wat het is. Het is echt, de verhalen zijn oprecht. Niet alles, er zit natuurlijk ook een hoop troep bij, zoals bij elke muzieksoort. Maar het is heel oprecht, het spreekt je heel direct aan. Het is te volgen. Het is niet te ingewikkeld. Ik denk dat dat het is. Het is melancholie. Ik denk dat ieder mens daar wel iets mee heeft.”

Countryzanger Gram Parsons is overleden op 26-jarige leeftijd en heeft dus net niet de Club van 27 gehaald. Wat betekent hij voor jou en hoe belangrijk is hij geweest voor de countrymuziek?

“Gram Parsons is er mede verantwoordelijk voor dat country een beetje de kant van pop opging, dat het een beetje een crossover kreeg. Door hem is natuurlijk ook Emmylou Harris groot geworden, dus dat hebben we ook min of meer aan hem te danken. Ik denk dat dat vooral hetgeen is wat we het meeste een aan hem te danken hebben: een verbreding van countrymuziek als in productie, singer-songwriting, muziek… Waardoor er ook een meer mainstream popachtig publiek naar die muziek ging luisteren.”

Het boek Forever 27 is verkrijgbaar op Bol.com en in boekwinkels in Nederland & België!

Forever 27 - Showcase + Synopsis