Deze maand begint Trixie Whitley haar Europese tournee in Parijs. Ook Groningen zal dan worden aangedaan, met een optreden op 12 november in De Oosterpoort. In aanloop naar dat optreden spreek ik de Belgisch/Amerikaanse muzikante over het nieuwe album Lacuna, over haar zoektocht naar nieuwe muzikale wegen en over de muzikanten waarmee ze op tournee gaat.
Ik heb je voor het eerst live gezien tijdens Lowlands in 2012, onder extreem hete weersomstandigheden. Kun je je dat optreden nog herinneren?
“Ja, dat weet ik nog. Er was daar een klein meertje, toch? Ik herinner me nog goed dat ik van het podium direct in dat meer gesprongen ben, vanwege de hitte.”
In de jaren na Lowlands is in jouw leven en carrière veel gebeurd. Hoe kijk je nu op die periode terug?
“Voornamelijk hoeveel ik ervan heb kunnen leren en dat het absoluut niet gemakkelijk is geweest. Op verschillende vlakken, omdat ik muzikaal gezien een bepaalde vorm van ontwikkeling heb meegemaakt die misschien niet zo alledaags is. Mijn jaren met Lanois [muzikant/producer Daniel Lanois) ervaar ik echt als mijn scholing. Ik ben een compleet autodidact op het muzikale vlak. Maar tegelijkertijd begon ik wel op jonge leeftijd met hele zware figuren te werken. Zij hebben mij een opleiding gegeven die heel iets anders is en hebben ook op veel vlakken mijn muzikale visie versterkt. Ook weet ik hoe is het is om als jongere vrouw met een sterke muzikale en creatieve visie in deze industrie staande te blijven. Dat is sowieso voor niemand een evident levenspad. Op bepaalde vlakken ben ik heel verwend geweest: het volume en de zwaartekracht van het soort muzikanten waar ik mee heb gespeeld en heb samengewerkt, tegenover hoe jong ik was. Of hoe jong ik nog ben (lacht)! Ik denk dat mensen mij nu niet meer als een kind beschouwen. Maar dat is eigenlijk nog maar vrij recent. Anyways, ik ben me wel bewust dat mijn pad niet een doorsnee formule is die gemakkelijk vatbaar is. Maar ik ben er tegelijkertijd eigenlijk ook wel trots op, dat ik bepaalde beslissingen durfde te nemen die altijd in service van mijn creatieve integriteit waren. Veel meer dan in service van de verwachtingen van de industrie. Dat is een bewuste keuze waar ik altijd heel concreet in geweest ben, eigenlijk vanaf het prille begin. En ik denk dat ik nu waarschijnlijk meer dan ooit besef, ook gelet op het feit dat ik nu moeder ben geworden, dat ik gewoon geen keuze heb maar dat ik mijn hart moet volgen. Als ik terugkijk heb ik een soort van dankbaarheid dat ik toch in staat ben geweest om bij mijn hart te blijven bij alle beslissingen die ik heb genomen.”
“ik ben altijd erg gefascineerd geweest door polariserende elementen”
Je laatste album Lacuna is eerder dit jaar uitgekomen, een album vol met elektronische soundscapes, synthesizers en hypnotiserende beats. Heb je met dit album het gevoel dat je steeds dichterbij je eigen geluid komt?
“Ja, zeker wel. Ik ben altijd erg gefascineerd geweest door polariserende elementen, hoe die kunnen samenkomen en iets unieks kunnen creëren. Ik heb eigenlijk al sinds mijn tienerjaren een visie gehad dat ik de invloeden van avant garde/elektronica, klassieke muziek, jazz en soundscapes kon vermengen met mijn meer klassieke invloeden op het vlak van songwriting. Dat ik zoiets had van: Het één moet toch niet exclusief van het andere zijn? Dat kan toch wel één worden? Dat is iets waar ik altijd naar streefde en het is nu voor het eerst dat ik daar iets dichterbij ben gekomen. Ik ben iemand die ook gewoon graag experimenteert, die graag dingen uitprobeert. Voornamelijk omdat ik anders niet het gevoel heb dat ik aan het evolueren ben. Omdat ik graag mijn grenzen verleg en dingen leer van iets dat ik nog niet heb gedaan. Dat zal waarschijnlijk ook zo blijven. Ik ga niet keer op keer dezelfde plaat uitbrengen.”
Op Lacuna laat je horen dat je muzikaal blijft groeien en dat je open staat voor nieuwe invloeden. Zijn er ook andere muzikale richtingen die je in de toekomst verder zou willen ontdekken?
“Wat me nu heel duidelijk is geworden is dat, zolang als er hart en ziel in zit, het voor mij niet uitmaakt. Ik denk dat je in ieder genre hart en ziel kan terugvinden. Ik denk dat ik iets goed kan vinden in ieder genre, maar dat wil niet zeggen dat ik het hele genre goed vind. Het heeft veel meer met de artiest zelf te maken. En ik ben iemand die heel erg door groove bezeten is. Dat is iets waardoor ik geraakt word, als ik voel dat ik daarop kan bewegen. That’s really the core element van wat mij aantrekt in elke expressievorm.”
Een van mijn favoriete albums aller tijden is In Rainbows van Radiohead. Je hebt ooit gezegd dat, toen je In Rainbows voor het eerst hoorde, dat het geluid was waar je naar op zoek was. Vind je dat je met Lacuna een stap in die richting hebt gezet?
“Ik zal natuurlijk nooit een plaat willen namaken van een andere artiest, maar ik denk dat ik daarmee wilde zeggen dat ik voornamelijk veel van dezelfde invloeden hoor. Dat ik zoiets had van: Die zijn gelijkwaardige elementen aan het samenbrengen en er hun eigen kookpotje van aan het maken. Ik denk dat ik dat van Radiohead wel herken. Weet je, iemand kan talent hebben, talent is één ding. En iemand kan veel ideeën hebben en heel creatief zijn. Voor mij is het de kunst om die twee samen te brengen. Voor mij komt dat heel erg samen in een band als Radiohead. Je hoort dat ze op zoek zijn, dat ze ideeën exploreren, en tegelijkertijd zijn ze masters van hun vak geworden en van hun individuele skills. Dat is iets wat ik heel merkwaardig vind en dat ik wel herken, waar ik zelf ook naar op zoek ben.”
“iedere artiest maakt in zijn carrière mee dat je nieuwe fans gaat krijgen maar misschien ook wel fans gaat verliezen”
Op 2 november begint jouw Europese tournee met een optreden in Parijs. Met welk gevoel leef je naar die tournee toe?
“Goed en spannend. Ik speel met een nieuw trio, waar ik heel erg naar uitkijk. Het zijn monstermuzikanten. Ik kijk er heel erg naar uit om met hen op pad te gaan. Het zijn twee muzikanten waar ik al lang mee heb samengewerkt, maar nooit tezamen. Ik voel me persoonlijk uitgedaagd door het materiaal, door de muziek zelf. Maar ik ben me ook bewust dat de klank van het album niet de meest evidente keuze is geweest. Ik weet niet goed hoe het publiek zelf… I made a turn with this record. Iedere artiest maakt in zijn carrière mee, zeker als je jezelf een beetje heruitvindt, dat je nieuwe fans gaat krijgen maar misschien ook wel fans gaat verliezen. Dat is een realiteit waar je mee te maken krijgt! Dat maakt het wel spannend.”
Je staat dus met twee andere muzikanten. Kun je daar iets meer over vertellen?
“Ja, Daniel Mintseris [toetsenist] is heel lang musical director voor David Byrne geweest. Hij komt meer van de avant garde/pop-wereld en heeft grote producties gedaan. Ben Perowsky [drummer] is really from the downtown New York jazz scene. Hij heeft nog met Ricky Lee Jones gespeeld. So yeah, it will be interesting, I’m looking forward to it!”
Op 12 november speel je hier in Groningen, in SPOT/De Oosterpoort. Wat kan het publiek van het optreden verwachten?
“Ik denk dat ze een hele dynamische show kunnen verwachten. Het zal op momenten heel explosief zijn en op andere momenten… Wat voor mij met deze plaat heel fantastisch is, is dat ik de live set, de bi-polariteiten, nog nooit zo duidelijk live heb kunnen neerzetten. Dat je een deel van de set hebt die heel explosief is, heel ritmisch en dansbaar, maar dat een ander deel van de set extreem intiem is. Just one instrument and my voice. Een ander luik dat open is gegaan, wat eigenlijk mijn beginstappen in de muziek zijn geweest, is dat ik nu ook achter de drums kan zitten. Ik vind het gewoon heel tof om te switchen van instrument, maar ik vind het ook heel tof om soms geen instrument te spelen en puur in service van mijn stem te zijn. Dat is datgene waar ik het meest naar uitkijk in deze set, dat ik zo iedere kant van mezelf kan delen. Zowel de kwetsbare singer-songwriter als the drummer girl that just wants to sing and dance. It’s nice to be able to express all of that in one show.”