Nadat ik Alain Clark een exemplaar van mijn nieuwe boek Dutch in the USA – Nederlandse muzikanten in Amerika heb overhandigd, is het tijd om meer te weten te komen over zijn Amerikaanse avonturen. Want de zanger heeft in de VS door de jaren heen van alles meegemaakt: van muziek opnemen in de studio van Eddie van Halen, samenwerken met Michael Sembello (Stevie Wonder, Michael Jackson) tot de release van zijn nieuwe album Bad Therapy…
Voor de opname van Bad Therapy heb je veel tijd doorgebracht in Los Angeles, de stad waar je na je middelbare school voor het eerst kwam en toen drie jaar hebt gewoond en gewerkt.
“Dat klopt. Op mijn 19e ben ik daar heengegaan. De toenmalige vriend van mijn zus is producer/muzikant en is redelijk goed connected in de business daar. Hij had de demo’s die ik hier voor Sony Music had gemaakt, in het laatste jaar van middelbare school, naar een aantal labels gestuurd. Daar was interesse uit gekomen. Op basis daarvan ben ik daar naartoe gegaan. Daar is het mee begonnen. Die hele quest heeft toen ongeveer drie jaar geduurd. Van het ene gesprek met de platenmaatschappij naar de belofte van een andere drie maanden later, wat dan weer uitkwam, en dan weer iets drie maanden later… Zo duurde dat eigenlijk voort en heb ik daar veel demo’s gemaakt en geschreven, showcases gedaan voor verschillende labels, ondertussen natuurlijk veel muzikanten leren kennen, veel record executives leren kennen … Kort daarna ben ik Jeff Murray tegengekomen. Hij overzag de muziekafdelingen van Fox. En dan niet zozeer voor het filmgedeelte, maar de labels de Rupert Murdoch had. Ik was met hem in contact gekomen en hij geloofde heel erg in mijn muziek. En hij had zoiets van: als ik je niet bij een van de Fox-labels kan onderbrengen, dan ga ik je helpen om bij andere labels terecht te komen. Dat heeft hij ook gedaan. We hebben in die tijd bij een heleboel grote record executives gezeten. Maar het is nooit tot een deal gekomen. Maar Jeff heeft altijd contact gehouden, altijd dingen geprobeerd, korte reisjes gemaakt om platenmaatschappijen te spreken. Een hele leap vooruit is 2015, toen ging ik eigenlijk om met Blue Note te praten. Don Was was daar toen executive geworden. Ik kwam dat gesprek uit en toen ging de telefoon, Concord Music: Hey, ben je nog vrij? Dat is toen heel snel gegaan. Maar wat heel leuk is voor Jeff en voor mij, is dat het echt een quest van 15 jaar is geweest om getekend te worden.”
Dus hij is heel belangrijk voor jou geweest.
“Jazeker, echt iemand die gewoon altijd in mij heeft geloofd en daar voor mij heeft gestreden.”
“dat het pas 15 jaar later tot een deal zou komen was ergens een bittere realiteit, maar ook heel goed en waardevol”
Toen je in 2015 naar Amerika vertrok voor de opname van Bad Therapy, met welk gevoel stapte je toen het vliegtuig in?
“Dat was redelijk euforisch natuurlijk. Kijk, het kwam op een hele andere tijd dan ik initieel in mijn hoofd had. Ik was 19 toen ik ging, en dan ga je natuurlijk met een droom, dan heb je een soort confidence en cockiness, en ook een bepaalde naïviteit. Dat het pas 15 jaar later tot een deal zou komen was ergens een bittere realiteit, maar ook heel goed en waardevol. Ik acht me nu in een veel stabielere en toffere positie om zo’n avontuur aan te gaan. Zeker waar ik hier gewoon een gezonde carrière heb en heb gehad, dat ik daar op bepaalde vlakken niet perse afhankelijk ben van en me dus ook niet alles wil en kan laten vertellen. Tegelijkertijd leeft die droom nog. Maar die droom is bijgestuurd. Voor mij is het nu vooral dat ik zo breed en zo veel mogelijk wil spelen en mezelf zo ver en zo diep mogelijk wil ontwikkelen. Ik heb heel erg het gevoel dat ik, doordat ik die deal heb en de connectie met die mensen, dat nu kan gaan doen. En dat ook eigenlijk aan het doen ben. Maar dat gevoel… Ja, dat was redelijk euforisch, heel trots. Hoewel ik me ook realiseer dat het voor mensen buitenaf eigenlijk niks is. En is het ook niks. Het is een deal, een stukje papier met een handtekening. Maar voor mij staat het voor doorzetten.”
Is het ook een beloning?
“Ja, ik denk van wel. Maar het is ook wel een mooie les voor mezelf geweest, dat als je gewoon doorzet dingen dan gewoon lukken. Nu we op dat veld staan, wil ik eigenlijk hetzelfde toepassen. Nu wil ik ook de dromen die daarachter komen gewoon gaan waarmaken.”
Voor veel Nederlandse muzikanten is doorbreken in de VS de ultieme Amerikaanse droom. Wat betekent ‘de Amerikaanse droom’ voor jou?
“Ik heb genoeg tijd daar gespendeerd om te weten dat het natuurlijk een heel groot land is, maar eigenlijk precies hetzelfde is als bij ons. Ook daar zijn veel mensen die gewoon van muziek houden. Daarbij heb ik de confidence dat, als we hier mooie dingen hebben kunnen doen, we die daar ook kunnen doen. Daar is het natuurlijk allemaal zoveel groter en grootser. Het gaat mij niet eens om termen als succes, of geld, of capaciteit van venues, maar dat je in een stad bij wijze van spreken wel 100 podia hebt waar je kunt spelen. Dat is iets waar ik naar uitkijk. Om gewoon lekker veel te spelen op verschillende plekken, met verschillende mensen in aanraking te komen, om een soort energie op te bouwen, die te delen onder muzikanten en mensen die we tegenkomen en dat weer mee te nemen in mijn muziek. Dat is wat het voor mij is.”
Heb je het plan om voor langere tijd meer in Amerika te gaan doen?
“Het is wel degelijk voor lange termijn. We hebben nu een kleine drie jaar aan het album gewerkt. We zijn allemaal heel blij en trots met het resultaat, maar tegelijkertijd is het mijn eerste album voor Concord. Er zat ook wel een bepaalde druk op, voor mij persoonlijk, juist vanwege dat back-verhaal. Ik denk dat we in de A&R een kant zijn opgegaan die voor die tijd in vele opzichten heel erg juist was, maar ik heb nu eigenlijk pas door dat dit niet is zoals ik het in mijn hoofd had, iets wat snel en nu moet gebeuren. Ook het label waar ik bij onder ben gebracht is niet het type label dat gehaast voor korte flashy carrières gaat. Ik heb bij deze laatste trip die ik heb gemaakt met de baas van het label gezeten en juist over lange termijn-dingen gesproken, waar hij heel graag ziet waar ik met dat label in de komende jaren ben. Het is heel fijn dat het aansloot bij waar ik creatief ben en naartoe wil. Dat ligt ‘m eigenlijk veel meer in het kleine, meer de singer-songwriter kant van mij, anders dan de pop/radio kant. Dat is iets wat we nu pas gaan exploren. Dat klinkt een beetje gek want we hebben net een album gemaakt dat denk ik wel iets meer aan de poppy kant is dan waar ik het nu over heb, maar goed… Zo’n album is natuurlijk al weer een jaar af. Ik ben nu ik jou spreek op een andere plek. Maar ik verheug me er heel erg op en ik zit nu in een lekkere flow met schrijven.”
Op Bad Therapy werkte je voor het eerst samen met andere songwriters. Ik heb begrepen dat dat nogal een drempel voor je was?
“Het was niet zo dat ik daar tegenop heb gezien. Ik heb wel vaker met andere mensen gewerkt, of het nou voor mijn eigen dingen was of voor andere projecten. Maar ik heb nu bijna exclusief alleen maar met andere mensen gewerkt. Dat was wel een nieuw ding voor mij. Ik heb ook heel veel alleen geschreven, maar in het traject van het schrijven van het album zijn er veel hoofdstukken geweest waarin liedjes afvielen… Uiteindelijk is het zo gelopen dat ik met mensen ben gaan werken. Ook omdat die contacten gewoon gelegd werden en dat voor mij weer kansen waren om bepaalde samenwerkingen aan te gaan, met bepaalde producers en schrijvers. Maar dat is niet altijd even makkelijk geweest.”
“uiteindelijk ben ik daar heel blij om want ik heb er een broer aan overgehouden”
Vond je het moeilijk om als songwriter de controle uit handen te geven?
“Dat heb ik allemaal wel gevoeld, ja. Dat ik er echt weer even doorheen zat, alles de prullenbak in. Weer met nieuwe mensen werken en dat helemaal te gek vinden, maar toch een week later weer voelen dat het niet connect met waar ik ben. Alles de prullenbak in en weer dat rondje. Maar uiteindelijk kom je toch bij de mensen uit waarmee je wel een connectie hebt en voel ik nu eigenlijk pas wat ik er echt aan heb overhouden en van heb geleerd. Ik ben nu weer veel alleen aan het schrijven en ik merk dat die periode mij veel rijker heeft gemaakt. Dus het was een bitterzoete ervaring, haha!”
Je hebt op het nieuwe album veel samengewerkt met dj Jahi Sundance (Talib Kweli, Mos Def, Chris Brown). Kun je daar meer over vertellen?
“We zijn in die periode echt broers geworden. Dat is grappig, want onze eerste ontmoeting was niet heel smooth. Ik denk dat ik best wel een makkelijk persoon ben om mee samen te werken. En ik denk dat hij hetzelfde zou zeggen. Maar toch was er iets tussen ons dat een beetje stroef ging. Maar we voelden allebei wel een soort aantrekkingskracht qua creativiteit. Dus we hebben dat doorgezet. Uiteindelijk ben ik daar heel blij om want ik heb er een broer aan overgehouden. Hij komt meer vanuit de dj-wereld, niet de modern day dj terminology maar iemand met draaitafels. Hij fungeert bijvoorbeeld ook als dj in de band van Robert Glasper. Zijn manier van produceren en denken is net iets anders dan mensen die echt spelers of programmeurs zijn. Dus dat was een hele interessante mix. Hij is ook heel erg van organische instrumenten, waar ik ook erg van ben, maar hij mixt dat weer op een manier met elektronische elementen die voor mij heel interessant en leerzaam was. In sommige gevallen had hij opzetjes van beats en liedjes. Hij komt met een idee, een gitaarlick of een keyboard-ding, en hij heeft altijd mensen over de vloer. Allerlei verschillende muzikanten, zoals Robert Glasper of Meshell Ndegeocello, die dan gewoon even iets inspelen op ideetjes van hem. Dat zijn dan helemaal geen serieuze sessies, maar gewoon hangs en dan even iets inspelen. Zo had hij een aantal grooves liggen. Een van de eerste die ik eruit pikte was wat uiteindelijk Empty Chair is geworden. En daar zijn we gewoon op gaan schrijven. En samen dingen uitgewerkt, samen de tekst gemaakt. Ik had vaak als eerste een melodie-idee, daar is hij niet echt van, en dan gingen we dat samen uitwerken.”
Hadden jullie allebei je eigen input?
“Ja, vooral met tekst. De melodieën komen nagenoeg allemaal van mij, veel van de beats komen van hem. De instrumentatie is een beetje tussen ons en derden die de sessies inkwamen.”
Met welke andere songwriters/producers heb je samengewerkt?
“Sowieso met heel veel mensen die niet op het album vertegenwoordigd zijn. Ik heb in die periode wel 90 nummers gemaakt en met heel veel verschillende mensen gewerkt. Het zijn er bijna teveel om op te noemen… In de eerste periode dat ik naar Amerika ging, dat was wel een leuke ervaring voor mij, ben ik in contact gekomen met de engineer van Eddie van Halen. Hij had mijn muziek aan Eddie laten horen en Eddie was ervan gecharmeerd. Hij vond het ook leuk dat ik Nederlander was. Hij heeft mij toen uitgenodigd om naar de studio te komen. Ik ben daar toen met Jeff naartoe gegaan. Dat was heel leuk. Hij heeft in die periode tegen mij gezegd: Hey, als je hier wil werken, dit is de code van het hek, kom maar werken! Dat was een hele coole periode waar ik wel een half jaar, drie tot vier keer in de week, bij hem in de studio zat en met zijn engineer aan het werk was. Waar ik gewoon zijn klassieke gitaren van de muur trok en daarmee mijn demootjes inspeelde. Af en toe kwam hij even binnenlopen, dan riedelde hij wat.”
Heeft Eddie op jouw demo’s meegespeeld?
“Nou, hij heeft een keer iets ingespeeld, maar het was meer van: gitaartje pakken, aansluiten, een beetje anekdotes…”
We kennen hem natuurlijk van de gitaarsolo op Michael Jackson’s Beat It.
“Ja, daar heeft hij mooie verhalen over verteld. Het was wel bijzonder om in die omgeving met al die klassieke instrumenten zo’n soort start te maken.”
Je hebt in je carrière eerder met Amerikaanse muzikanten samengewerkt. Zo is op je derde album Colorblind Michael Sembello op gitaar te horen, die we nog kennen van zijn 80’s hit Maniac. Hoe kwam je met hem in contact?
“Voor mijn eerste Engelstalige album Live It Out had ik een collectie gemaakt van liedjes waar ik mijn drumsound naar wilde modellen. Toen kwam ik er achter dat het grootste gedeelte van die liedjes ingespeeld was door Steve Gadd. Ik wist toen dat ik een Steve Gadd-achtige drummer moest hebben. Het duurde niet lang voordat ik en mijn manager dachten dat we dus gewoon Steve Gadd zelf moesten hebben! Toen heb ik met Steve Gadd contact gezocht. Het leek hem hartstikke leuk om te doen. Dat was voor mij al een heel mooi begin. Met het volgende album wilde ik het gewoon een stapje verder trekken. We hadden toen succes dus ik kon ook wat ruimer denken dan het kleine budget wat ik bij de eerste plaat had. Ik dacht toen van: ik ga gewoon een all-star band maken van muziek waar ik mee opgegroeid ben en waar ik graag naar luister. Toen ben ik bij bassist Pino Palladino terechtgekomen, gitarist Dean Parks die ook veel voor Jackson en Stevie heeft gedaan, en Sembello eigenlijk ook. Er waren een aantal liedjes op Songs in the Key of Life waarop ik zijn gitaarspel zo bijzonder vond, dat ik dacht van: het lijkt me te gek om hem erbij te hebben. Dat was heel gaaf. Allemaal ook super lieve, warme mensen, die heel oprecht in de muziek staan. En super professioneel. Weet je, met Pino ben ik echt bevriend geraakt. En met Steve ook. Sembello stuur ik een keer per jaar een tekst. Dat zijn wel mensen waar je contact mee houdt.”
“er zijn ook wel periodes geweest dat je echt even goed moest opstaan, dat het niet altijd even makkelijk ging”
Waren er naast de positieve en leerzame ervaringen ook minder leuke dingen aan je verblijf in Amerika?
“Die 15 jaar had ik nagenoeg elke maand wel een afspraak, dan leef je daar natuurlijk naar toe. In het begin heb je nog een frisse jongensenergie, this time i’m gonna do it, weet je wel? Maar op een gegeven moment is het teleurstelling na teleurstelling en gaat het steeds wat zwaarder wegen. Nu heb ik altijd een optimistische instelling gehad en realiseer ik me dat ik mijn muziek en mijn liedjes heb. At the end of the day kan ik altijd liedjes schrijven en voor mensen spelen. Maar er zijn ook wel periodes geweest dat je echt even goed moest opstaan, dat het niet altijd even makkelijk ging. Ik heb een zoontje van acht. Ik kwam iedere maand een week hier om bij hem te zijn. Dus dat wel best een heavy endeavour. Momenten dat je merkt dat er een stukje glas tussen mij en hem zit, in de vorm van een telefoon, en dat je dan twijfelt. Hoe ligt de balans? Waar gaat het eigenlijk allemaal om? Maar dat zijn hele dynamische momenten en periodes.”
Heb je daar je weg in kunnen vinden?
“Ik denk dat het dynamisch blijft. De ene keer voel je het zo, de andere keer voelt het wat zwaarder en verander je weer dingen. Ik denk dat dat blijft, maar ik kan me wel voorstellen dat, naarmate ik ouder wordt, die balans steeds meer richting familie gaat. Met kids realiseer je je wel dat je die jaren nooit meer terugkrijgt. Dat was ook echt wel de reden dat ik dacht van: ik zou het liefst voor mijn muziek daar hebben gezeten, maar ik wil gewoon minimaal een week in de maand bij hem in Nederland zijn. En dat is gelukt.”
Ga je daar de komende tijd mee door?
“Ik denk dat het blijft zoals de afgelopen jaren. Los van de jetlags is het eigenlijk prima. Weet je, het is te gek hier, we hebben het in zoveel opzichten zoveel beter voor elkaar dan daar. Er zijn heel veel dingen daar die leuker zijn. Die eerste laag omgang met mensen vind ik daar een stuk fijner, gezelliger, makkelijker om met mensen in contact te komen. Mensen zijn opener. Dat vind ik daar heel leuk. Maar tegelijkertijd heb je hier een stuk gezelligheid en warmte die je daar een stuk minder kan vinden. Ik vind het eigenlijk wel leuk dat ik in beide werelden mag leven.”
Zou je je definitief in Amerika kunnen vestigen?
“Ik kan me wel voorstellen dat ik daar, zoals in de afgelopen periode, een vaste plek heb, waar ik mijn kleren heb hangen en wellicht een auto voor de deur heb staan… Maar het liefst blijf ik het gewoon zo doen.”
Fotocredits: Rahi Rezvani