Na een writer’s block te hebben overwonnen, lukte het S10 om de songs te schrijven voor haar nieuwe album Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt. Voor Mania Magazine ging ik in gesprek met de zangeres over de nieuwe release, over omgaan met succes en over wat ze met haar muziek wil bereiken.
Jouw eerdere platen waren vooral een terugblik op het verleden, maar jouw nieuwe album lijkt een weergave te zijn van hoe je nu in het leven staat.
“Ja, dat klopt zeker. Het is eigenlijk een verzamelbundel van de ervaringen van de afgelopen tijd.”
Heb je minder behoefte om over je verleden te zingen?
“Nou, ik denk dat je je altijd een beetje aanpast aan de tijd waarin je leeft en bent. Als je op een minder goede plek bent, schrijf je wat minder leuke dingen, en als je op een betere plek bent, schrijf je leukere dingen. Zo voelt dat voor mij. En dat is bij deze plaat voor mijn gevoel een samenkomst van allebei.”
In de aanloop naar het album liep je tegen een writer’s block aan. Wat was de oorzaak hiervan?
“Ik voelde sowieso heel weinig inspiratie, omdat we nog diep in corona zaten. En in een lockdown. Wanneer je als artiest een liedje of een plaat uitbracht, voelde het een beetje alsof je het in het niks gooide, omdat je ook niet live kon spelen. Ik denk dat dat een grote oorzaak heeft gehad. En omdat je niets kon doen, maakte je ook heel weinig mee. [lacht] Dus ik dacht heel lang: Hier zit voor mij echt niets in. Ik heb in een jaar tijd heel weinig muziek gemaakt. Maar uiteindelijk, toen ik naar Turijn ging en toen ik besloten had om na Turijn een album uit te brengen, ging het eigenlijk toch wel weer in een sneltrein.”
“wat als iedereen alleen maar liedjes zou willen als de diepte?”
Voelde je na het succes van het Songfestival en alle media-aandacht daaromheen de nodige druk om te moeten blijven presteren en het succes te moeten evenaren?
“Ja, ik had daar best wel last van, want daarvoor had ik nog nooit echt een hit gehad, of zoveel aandacht in de media. Dat vond ik wel spannend. Ik dacht: Ik wil gewoon weer helemaal doen waar ik zelf zin in heb, en niet per se één genre. Maar toen ik de plaat ging maken, dacht ik ook: Wat als iedereen alleen maar liedjes zou willen als De Diepte? Wat als iedereen veel liever wil dat ik echt heel alternatief ben? Dat heeft heel erg meegewogen en daar had ik het wel een beetje zwaar mee. Maar uiteindelijk heb ik een goed compromis met mezelf weten te sluiten, dat ik me daar lekker niks van aan ging trekken.”
Je hebt ooit gezegd dat je liedjes geheimen zijn die je niet wil verklappen. Hoe vind je de balans tussen enerzijds je gevoel weergeven en anderzijds het geheim bewaren?
“Nou, ik hoop altijd dat ik niet mijn liedjes niet teveel hoef uit te leggen, want dan gaat het geheim een beetje verloren. Als ik mijn liedjes zing of schrijf dan weet ik precies waar het over gaat, maar dat hoeft de rest van de wereld niet per se te weten.”
Heb je songwriters die voor jou een voorbeeld zijn?
“Nee, dat heb ik eigenlijk niet zo. Zo luister ik niet echt naar muziek. Ik luister altijd meer naar de producties, hoe het geproduceerd wordt.”
Wie zijn jouw muzikale inspiratiebronnen?
“Voor deze plaat is het heel erg Fontaines D.C. geweest. Ik heb veel naar Fontaines D.C. geluisterd. Maar ook ik heb tijdens het maakproces ook veel geluisterd naar Pink Moon van Nick Drake. En het liefst zou ik doen wat Bring Me the Horizon doet, qua elektronische muziek. Dat zou ik ook wel willen.”
Het album opent in your face met het krachtige Zondagskind. Een bewuste keuze?
“Jazeker. Ik dacht: Als je het album aanklikt, wat is dan het eerste liedje wat je moet horen? Wat iedereen gehoord moet hebben? Dat was voor mij Zondagskind.”
Het nummer heeft een sterke invloed uit de rockmuziek. Heb je iets met dat genre?
“Niet heel erg. Oude rockmuziek niet. Maar wel Bring Me the Horizon of Fontaines D.C. Dat vind ik heel vet. De Red Hot Chili Peppers vind ik ook vet. Het is bij mij altijd een mengelmoes van alles wat ik vet vind en dat komt dan op de plaat. Dat zijn heel veel verschillende dingen.”
In het nummer Jupiter hoor ik in het begin een nostalgische 80s sound…
“[lacht] Ja, dat is mijn synthesizer, dat is een Jupiter. En ik heb inmiddels ook een piano in huis staan. Daar wordt nu ook heel veel mee geëxperimenteerd.”
In het laatste albumtrack, het akoestische en ingetogen nummer Eenzame Hoogte, zing je “Tijd kust mijn voorhoofd, en vervloekt me tegelijk”. Wat bedoel je hiermee?
“Het voelt heel erg alsof tijd aan de ene kant de tijd heel erg met mij is, maar aan de andere kant ook heel erg tegen mij is. Ik heb op dit moment een hele leuke tijd, maar ik vind het altijd erg spannend hoe ik dat nou de rest van mijn leven allemaal moet doen.”
Dit doet me denken aan de documentaire Storm om mij heen (2019), waarin je vooruitkijkt en zegt: “Ik zou door middel van deze muziek in de toekomst nog heel veel dingen kunnen veranderen.”
“Ik zou een meisje van negentien die de wereld probeert te redden, terwijl ze nog niet eens weet hoe ze zichzelf moet redden, een heel ander advies geven. [lacht]”
“ik hoop dat iedereen zich door mij gezien en geliefd voelt. dat is wat ik op dit moment kan doen met mijn muziek.”
Hoe kijk je nu tegen jouw muziek en wat je daarmee wil bereiken?
“Wat op dit moment voor mij belangrijk is, is dat als je naar mijn muziek luistert je je gezien voelt. En dat het iets liefdevols en fijns is. Maar het mag ook iets droevigs zijn, of iets magisch zijn. Dat ik dat bij iemand, als individu, teweeg kan brengen. En in mijn eigen leven hoop ik gewoon dat iedereen zich door mij gezien en geliefd voelt. Dat is wat ik op dit moment kan doen met mijn muziek.”
Op de albumhoes staat een intrigerende foto van jou. Wat is het verhaal daarachter?
“Wij hebben een tijd terug, toen we voor De Diepte de cover gingen schieten, de hele dag een fotoshoot gehouden om ook voor het album een cover te schieten. We wilden er eigenlijk een soort lijn in, dat grijs-zwart-witte, dat je ook bij De Diepte ziet. En bij deze foto was het gewoon heel vet. We hadden zo’n kroontje laten maken en we dachten: We gaan er gewoon wat mee maken. Toen deze foto werd geschoten, dacht ik: Ik lijk wel op een dier! [lacht] Op een lief klein dier, die ook maar wat doet en geen idee heeft. Toen dacht ik: Dit moet de cover zijn.”
In de foto zie ik kwetsbaarheid maar ook kracht.
“Ja, en ook heel veel kind en heel veel volwassen.”
Hoe ben je als mens en als muzikant veranderd in de twee jaar dat je aan het album hebt gewerkt?
“Dat weet ik niet zo goed. Ik denk dat ik wat serieuzer ben geworden over mijn werk. Maar je moet nooit te serieus worden, want dat is niet goed. [lacht] Ik denk dat ik gewoon iets ouder ben geworden en wat meer stabiele facetten in mijn leven heb weten te krijgen.”
Zoals het team van mensen waarmee je samenwerkt.
“Ja. Wat voor mij belangrijk is, is dat ik het fijn heb met mijn vrienden en met hen kan lachen, waar we ook komen of waar ik ook naartoe ga. Het voelt altijd heel vertrouwd en fijn.”
Je staat dit jaar op een aantal festivals. Heb je nog andere plannen?
“Ja, op 28 april in AFAS Live. We zijn nu die show aan het maken. Dat wordt heel erg vet. Een beetje een trip down memory lane. Het gaat wel het hele… ik zou bijna willen zeggen, mijn oeuvre, maar dat vind ik een beetje vies klinken. [lacht] Maar we gaan heel veel liedjes spelen. Met een hele nieuwe setting. Dat wordt heel leuk.”
