Vijfentwintig jaar geleden verscheen Racine, het tweede studioalbum van Sass Jordan dat de grote doorbraak voor de Canadese rockdiva betekende. In plaats van een geremasterde versie van dit album uit te brengen (zoals gebruikelijk is), besloot Sass om het album opnieuw op te nemen alsof het in de jaren ’70 is opgenomen: Racine Revisited. Ter promotie van de nieuwe plaat is de zangeres op tournee door Canada en Europa. Zoals op 21 september 2017 in Leeuwarden, waar ik Sass kort voor het optreden spreek. Ze begint het interview zelf met een opmerking over haar nogal drukke tourschema…
“Vier shows op rij, dat is veel… Mijn gitarist Chris [Caddell] tourde hier ooit met een andere kerel, als voorprogramma van zangeres Beth Hart, maar zij trad om de avond op. Nooit twee keer achter elkaar. Rijker en slimmer, haha! Als het aan mij lag zou ik nooit al deze avonden achter elkaar doen. Maar het is gewoon zo duur voor ons om hier te komen.”
Waar heb je gisteren opgetreden?
“Gisteravond hebben we niet gespeeld. We zijn van Berlijn hierheen gereden, een lange rit! Acht of negen uur. Maar het is een geweldige plek. Net zoals dit. Ik probeer te bedenken of er in Nederland plaatsen zijn waar ik geweest ben die ik niet leuk vond, maar ik kan geen enkele noemen. Terwijl ik vrij veel plaatsen heb bezocht. [is even stil] Is jouw geheugen ook zo slecht? Mijn geheugen is… Ik denk niet dat het iets met leeftijd te maken heeft. Het is gewoon onze persoonlijkheid.”
Wat is jouw link met Nederland? Hoe belangrijk is Nederland voor jou en je carrière geweest?
“Om de een of andere reden vinden ze me goed, haha! Ik vind het geweldig hier. De Nederlanders vinden het leuk wat ik doe. Ik weet niet waarom. In 1992 werd mijn album Racine uitgebracht en was het dat jaar in Nederland de bestverkochte importplaat. Dus kwam ik hier en speelde ik op festivals. Het was geweldig. Daarna ging ik een compleet andere kant op. Ik weet niet welke kant maar zeker een andere. Het heeft jaren geduurd voordat ik terugkwam. Volgens mij tot 2010, toen ik hier twee shows deed in Den Bosch en Delft.”
Nu we het over Nederland hebben: je hebt in de jaren ’90 ook Adje Vandenberg ontmoet?
“Oh, hoe weet je dat? Ik heb geen idee waar dat was.”
Volgens mij in Frankrijk, toen hij bij Whitesnake speelde.
“Klopt! Adrian en Rudy [Sarzo], dat zijn mijn vrienden in Whitesnake. Ik weet niet of Adrian mij nog herinnert. Maar Rudy wel, we spelen nog steeds samen.”
“Dat is het met rockmuziek: of je gaat eraan onderdoor of je blijft jong”
Hoe was het om met Rudy te spelen? Hij heeft een achtergrond in hardrock/metal, jij meer in bluesrock.
“Rudy kan van alles spelen. Hij is bekend geworden met metal, maar hij speelt van alles. Hij is opgegroeid in Miami, in Florida, en is van Cubaanse afkomst. Ze zijn pas naar Miami verhuisd toen hij negen jaar was. Hij heeft nog steeds een Cubaans accent als hij Engels spreekt. Hij kan dus ook latin spelen. Het is een geweldige muzikant. Dus hij weet hoe het moet. Als hij aanwijzingen krijgt wat hij moet doen, is dat geen enkel probleem. Hij doet het gewoon.”
Het moet een grote eer voor je zijn om hem op het nieuwe album Racine Revisited te hebben.
“Yeah, I love him. He’s such a good guy. En hij zit nu in de nieuwe band van mijn man. Ook doen we samen een ander project dat… Ik heb een hekel aan het woord liefdadigheid, maar we proberen geld in te zamelen voor allerlei goede doelen. Dus liefdadigheid, haha! En weet je wat ik zo bijzonder vind? Hoe oud we allemaal zijn en dat we dit nog steeds kunnen doen. Dat is het met rockmuziek: of je gaat eraan onderdoor of je blijft jong. Het een of het ander. Weet je, ik ken veel oude rocksterren. Heb je ooit van de band Styx gehoord? Mijn vriend Tommy [Shaw] zit in die band. Hij is net 64 jaar geworden en ziet er geweldig uit! Hij heeft meer energie dan de helft van die kinderen! Het is raar. Soms zien we eruit als [trekt een grimas op het gezicht], maar we kunnen het nog steeds. Veel mensen zeggen van: Als je ouder wordt, dan wordt je stem minder. Maar die van mij wordt juist beter! [laat mij een foto van Tommy Shaw zien] “Dit is mijn 64-jarige vriend. He looks younger than me, that fucker! Fucking bastard, you’re so dead, haha!”
Over je nieuwe album Racine Revisited, of eigenlijk het ‘nieuwe oude’ album. Toen ik daar voor het eerst naar luisterde, viel mij op hoe fris en direct het klonk. Alsof ik midden in de studio stond.
“Echt? Dat is geweldig om te horen!”
Was dat ook de bedoeling?
“Ja, absoluut. Ik wilde het laten klinken alsof het in de jaren ’70 gemaakt was. Dat hebben we echt ons best voor gedaan. Maar het is het natuurlijk niet hetzelfde als toen, haha! Ik dacht van, wat zou interessant zijn om met een oud album te doen? Want als je een oud album opnieuw doet, dan is het allemaal al gedaan. Maar we probeerden iets cools te doen, voor ons om te herdenken aan het feit dat het 25 jaar geleden is… Holy shit! Mijn baby’s zijn 25 jaar oud geworden: ze zijn getrouwd, hebben kinderen gekregen, sommigen een overdosis… Dat zijn dus de liedjes. Maar goed, als je normaal gesproken iets opnieuw doet, dan probeer je het up-to-date te brengen. Maar ik dacht van, dat is veel te voor de hand liggend, wat kunnen we nog meer doen? Toen zei Derek, mijn man: Waarom doen we het niet alsof we in de jaren ’70 zijn? Dat was het. We zijn in de jaren ’70, yeah! We hebben ook geprobeerd om het technisch te doen als toen. Natuurlijk konden we niet de juiste tape en dergelijke gebruiken, maar we woonden in hetzelfde huis, aten onze maaltijden samen, speelden in dezelfde kamer, oefenden samen en speelden in één keer alle partijen.”
Op de ouderwetse manier.
“Inderdaad. Er zijn geen clicktracks, geen autotunes. Het is precies wat het is. Ook de manier hoe het gemixt is klinkt alsof het in de jaren ’70 is gedaan.”
Het originele album Racine was ook sterk beïnvloed door de jaren ’70.
“Dat klopt, maar het was opgenomen in 1991 en we maakten het ook in de stijl van 1991. Omdat het toen nog niet zo ver weg was, haha!”
Wat waren toen jouw jaren ’70-invloeden?
“Vooral Rod Stewart & The Faces. Gasoline Alley vond ik echt goed. Het heeft een beetje een Memphis-achtig geluid, dingen die in Muscle Shoals zijn opgenomen. Ik was de frasering aan het uitpuzzelen die veel soulzangers uit Memphis vroeger deden. Iemand vertelde me ooit hoe de frasering moest worden gedaan. Hij zong een liedje, ik weet niet meer welke, en hij deed voor hoe ze het zouden fraseren. Ik dacht van, dat is interessant. Daarna zong ik een liedje met Joe Cocker [Trust In Me, voor de soundtrack The Bodyguard]. Hij was er zelf niet bij, het was zijn track en ik moest de mijne doen, maar ik moest met zijn stem meezingen. Om hem te horen zingen en fraseren heeft mijn leven veranderd. Ik dacht van, holy shit! Dat veranderde alles. De eerste keer dat ik ontdekte hoe ik dit zelf moest doen, was toen ik Make You A Believer schreef. Dat nummer heeft precies dat soort frasering.”
“Het is heel raar wanneer je plotseling bekend wordt”
Terugkijkend op het opnemen van Racine begin jaren ’90, was voor persoon was je toen?
“25 years younger and stupid! Very fucking stupid.”
Vol met dromen, ambities en hoop?
“Nee, al mijn dromen, ambities en hoop werden toen snel vernietigd. Omdat ik toen in de star making machinery-thing terechtkwam waar Joni Mitchell over zingt. Ik wist niet hoe ik moest zeggen: Nee, ik kan niet nog een keer MTV doen, ik ben veel te moe, ik kan niet nog een keer optreden, ik kan niet… Ik wist niet hoe ik nee moest zeggen. Het is heel raar wanneer je plotseling bekend wordt. Het is verwarrend. De Amerikaanse komiek Steve Martin heeft een boek geschreven over beroemd worden. Ik heb het nog nooit zo goed verwoord gezien als hoe hij het heeft omschreven. Het klopt precies. Ik kan het niet citeren maar het is alsof je volledig geïsoleerd raakt. Iedereen wil iets van je, maar je weet niet wat. Je wordt omringd door een kleine groep van mensen waarvan je denkt dat het je beste vrienden zijn, maar ze hebben een eigen agenda… Niet dat het altijd zo is, maar je weet het niet. Het is een vreemde gang van zaken. En ik was gewoon uitgeput! So fucking tired… It was horrible.”
Wanneer wist je wat je grenzen waren en wat je wel en vooral niet wilde?
“Dat was pas jaren later. Ik stopte gewoon. Ik zei: Ik wil dit niet meer doen. Toen gebeurde er allerlei shit en moest ik geleidelijk aan alles weer op de rit krijgen. Daarna kreeg ik in 1997 een baby. Weet je, baby’s veranderen je leven compleet, vooral als je de moeder bent. Toen ging ik weer bezig met muziek, maar alles was veranderd. Allemaal mode en dat soort dingen. Ik was nooit echt modieus. Als vrouw was het heel moeilijk om je muziek in Noord-Amerika op de radio gedraaid te krijgen, omdat het voor vrouwen geen geaccepteerde vorm van muziek was.”
Echt waar? Wat zouden vrouwen dan moeten zingen?
“Pop. Of dance. Zeker geen hardere, bluesier rock. Het is anders nu, weet je. Ze wilden zelfs niet eens… We hebben een single van Rats uitgebracht genaamd Pissin’ Down, je weet vast wel dat dat in Engeland betekent dat het ‘hard regent’. Maar ze zeiden van: Zei ze piss? Nee, dat kunnen we niet draaien. Dat was belachelijk! En toen zeiden ze: Oh, we kunnen Sass niet draaien omdat we al iets van een vrouw draaien. Eén! Dat is zo raar. Dat is in deze tijd niet te begrijpen.”
Terug naar Racine Revisited: heeft dat album jou geïnspireerd om nummers te schrijven voor een nieuwe plaat?
“Ja, een gloednieuwe plaat. Begin volgend jaar ga ik daarmee aan de slag. Ik verheug me daar enorm op. Hoewel niemand nog platen koopt, haha!”
Wanneer komt de nieuwe plaat uit?
“Nou, ik moet hem eerst nog maken. Ik zou zeggen, ergens deze tijd volgend jaar. Ik doe maar negen nummers, omdat je het niet meer hetzelfde hoeft te maken als vroeger. Niemand koopt ze nog, dus het maakt niets uit! Maar ik verheug me daar heel erg op. Veel liedjes heb ik al.”
Vanavond treed je op in Leeuwarden. Uiteraard zul je veel nummers van Racine spelen, maar kunnen we ook nummers van Rats verwachten?
“Van beide platen.”
Om eerlijk te zijn vind ik Rats beter dan Racine.
“Ik ook, veel beter.”
Waarom?
“Het is harder, daar hou ik meer van. De eerste helft van de show zal countryrock zijn, als Racine, en de tweede helft bluesrock, als Rats. Ook zijn er in de set één of twee liedjes van een later album, maar die zijn een beetje heavier. Volgens mij hebben we een set van een uur. But it’s going to be good!”