Naar aanleiding van de release van mijn boek Forever 27 zal ik de komende tijd een aantal bekende Nederlanders interviewen over de Club van 27.  En met wie kan ik beter beginnen dan William Rutten, die een tijdje geleden nog met mijn boek op RTL Boulevard te zien was! Met William ga ik in gesprek over zijn gedachten over de Club van 27 en zijn persoonlijke ontmoetingen met Kurt Cobain en de bandleden van The Doors.

Wat betekent de muziek en de muzikanten van de Club van 27 voor jou?

“Ik ben een groot fan van The Doors en van Nirvana. En ik vind Hendrix te gek. Dat zijn toch al drie waar ik iets mee heb. Maar bij die ‘27’ heb ik nooit stilgestaan. Het is gewoon de muziek die ik leuk vindt. Ik zit al lang in deze branche en ik snap wel waarom 26, 27, 28 in die wereld zo’n lastige leeftijd is. Ze maken een eerste plaat, alles gaat goed, dan moet de tweede plaat komen en hebben ze allemaal leftovers, dan moet de derde plaat komen en zijn ze meestal rond die leeftijd. Dan komt er opeens heel veel druk, iedereen bemoeit zich ermee. Ik denk dat je op die leeftijd een hele zware druk op je schouders krijgt. Dat komt het creatieve proces niet ten goede. Ik denk dat mensen echt onderschatten wat artiesten doormaken. Ik zit er bijna 24 uur per dag tussen. Al die onzekerheid… En dat is nu alleen maar erger geworden met social media. Je ziet nu ook dat depressies jonger voorkomen, al rond de 20. Ze worden eerder beroemd door YouTube en dat soort toestanden, en die depressie komt dus ook eerder. De druk wordt steeds groter.”

Heb je dat ook meegemaakt bij de artiesten die je hebt gefotografeerd?

“Jazeker, zoals bij Justin Bieber. De laatste keer dat hij in Nederland was zag je gewoon dat hij er helemaal klaar mee was. Hij sliep toen in Blaricum, in het huis van Patrick Kluivert. Daar waren meisjes die hem lastig vielen. Dan probeerde hij een gesprek met ze aan te gaan, maar die meisjes konden alleen maar gillen. Hij ging er toen vandoor, hij had daar geen zin in. Dan zie je dat zo’n jongen door Amsterdam gaat dwalen. Dan zoekt hij hele jonge jongetjes op, van een jaar of 10 of 12, en daar ging hij mee voetballen. Weet je? Want die veroordeelden hem niet, die deden normaal tegen hem. Geen gezeik, geen gedoe. Ik denk toch dat ze daar naar op zoek zijn.”

Met de specifieke leeftijd van 27 is eigenlijk niet veel aan de hand, maar de fase als twintiger is wel cruciaal in het leven. Heb je dat zelf ook zo ervaren?

“Als ik daarop terugkijk, was ik enorm creatief tussen mijn 20e en 28e. Dat je heel veel dingen probeerde, nergens bang voor was, overal vol overgave voor ging en het als één groot avontuur zag. Ik denk dat twintigers dat ook doen: niet nadenken over de toekomst en gewoon gaan. Je nergens druk over maken. Dat doen twintigers niet. Misschien nu wel, maar toen niet. Ik leefde echt met de dag. Ik ben in dit vak gerold. Het was mijn droom, maar ik had niet verwacht dat dit kon. Ik was gewoon een jochie met een cameraatje, ik kon leuk foto’s maken, ik kreeg een aantal kansen en ging het proberen. Maar dat dit hier uit zou komen, waar ik nu ben, dat had ik van mijn leven niet verwacht. Ik kan er goed van leven, ik heb zo’n beetje iedereen voor mijn lens gehad die ik voor mijn lens wilde hebben… Dus was het wel mogelijk voor een jochie uit Leersum die zonder opleiding dat ging doen, omdat zijn hart daar lag.”

“IK LIEP BENEDEN DE KLEEDKAMER IN EN ZAG KURT DAAR IN EEN HOEKJE OP DE GROND LIGGEN”

Je hebt ooit een van de leden van de Club van 27 persoonlijk ontmoet: Kurt Cobain. Hoe ben je met hem in contact gekomen?

“Dat was in Paradiso, in Amsterdam. Voor het optreden mocht ik een bandfoto maken. Ik liep beneden de kleedkamer in en zag Kurt daar in een hoekje op de grond liggen, helemaal opgefrommeld, als een junk. Volgens mij lag hij daar te slapen. De bandleden waren heel moe. Ze waren met een tour bezig en waren net aan het doorbreken. Er werd van alle kanten aan ze getrokken. Die jongens waren gewoon stuk. Dus ik zag dat hoopje ellende in de kleedkamer en dacht: die kan straks toch nooit meer presteren? Maar hij stond op een gegeven moment op de bühne en die strot ging open… Het was gewoon een uur vol energie! Dus ik daarna weer naar beneden. Toen was iedereen weer heel gezellig en leuk. Maar Kurt scheen met iemand afgesproken te hebben. Hij moest als een gek naar Rotterdam. Daar werd hij ook voor opgehaald. Ik weet niet of het waar is, maar achteraf hoorde ik dat hij met Courtney Love had afgesproken. Want zij trad in Rotterdam op. Die avond schijnt het opgebloeid te zijn, haha!”

Wat voor indruk maakte Kurt op jou?

“Ik vond hem vriendelijk, en vrij verlegen. De andere jongens waren eigenlijk veel meer aanwezig dan hij. Maar hij zat niet lekker in zijn vel. Hij zag er slecht uit: vet haar, heel mager… Hij zag er uit alsof hij al een week niet meer gedoucht had. Je rook hem bijna.”

Ik heb begrepen dat je aan je ontmoeting met Kurt nog een souvenir hebt overgehouden?

“Ja, ik heb een potje pillen van hem, haha! Ik ben altijd iemand die dat in de gaten houdt.”

William Rutten

Je hebt ook met de bandleden van The Doors samengewerkt, waar je een enorme fan van bent. Hoe is dat precies gegaan?

“Ik was in contact met Wild Child, een Doors-coverband. De zanger van die band, Dave Brock, is de beste Jim Morrison-imitator. Ze kwamen toen naar Nederland toe. Voor de Hitkrant heb ik hun show gefotografeerd. Dat was heel leuk. Daarna kwamen ze weer terug naar Nederland en vertelde Dave mij dat Robbie Krieger ook met hun mee kwam. Ze mochten het voorprogramma van Robbie Krieger doen. Ik ben daar toen gaan kijken en heb met Robbie kennisgemaakt. Hij deed toen een kleine tour door Nederland. Robbie vertelde dat hij de jongen die hem rondreed maar niets vond en vroeg mij: Ga je ook naar de andere shows toe? Ik zei: Ja. Hij zei toen: Mag ik dan met jou meerijden? Ik zei: Ja, natuurlijk! What the fuck? Robbie Krieger die mij vraagt of ik zijn privéchauffeur wil worden? Dat heb ik toen gedaan. Daarna heb ik dat nog een keer gedaan, toen hij hier weer was. Toen heb ik hem heel lang niet meer gezien. Vervolgens kwamen ze weer in Nederland, voor Bospop. Ik was daar aan het fotograferen en ging toen backstage, om te kijken of hij mij nog kende. Hij zag mij en riep: Oh William! Hij ging me gelijk voorstellen aan Ray Manzarek en ik kreeg drie dikke zoenen. Ik moest gelijk mee naar de bus en heb heel leuk zitten praten. Toen gaf hij me zijn faxnummer, dat was in die tijd nog zo, en zei: Als je naar LA komt, laat het me dan weten. Een half jaar later ging ik naar LA en heb ik hem een bericht gestuurd dat ik er was. Hij zei toen dat ik bij hem thuis langs kon komen. Zo hebben we het contact opgebouwd.”

En dan ben je opeens bevriend met de muzikant waar je vroeger fan van was…

“Ja! Ik weet nog dat ze mij tijdens hun laatste tour door Nederland weer hebben gevraagd of ik hen wilde rijden. Ik heb te gekke foto’s van de kleedkamer, dat Robbie lekker zit te chillen en gitaar zit te pingelen. Dat was natuurlijk bizar! Ik kon alle dingen vragen, hij gaf overal antwoord op. Achteraf denk ik van: waarom heb ik al die gesprekken niet opgenomen? Ik liet hem ook helemaal niets signeren. Het was zo vriendschappelijk en gezellig. Daar kwam ik helemaal niet op.”

Wat hebben Robbie en Ray jou verteld over Jim Morrison? Wat voor persoon was hij?

“Een enorm lastig persoon, die niet met de druk om kon gaan. Herkend worden vond hij aan de ene kant heel leuk en aan de andere kant heel lastig. Hij had ook een lastige vriendin. En hij had een zwaar probleem met nee zeggen. Van drank en drugs kon hij niet afblijven. Dat gebruikte hij de hele dag door. En aan het eind was hij een zware alcoholist geworden. Ray zei heel eerlijk tegen mij dat hij niet geschrokken was toen hij gebeld werd met het nieuws dat Jim was overleden. Toen Jim naar Parijs vertrok was hij zo uitgewoond, hij leek wel een man van 52. Hij zag er zo slecht uit.”

“Ik weet nog goed dat ik SMELLS LIKE TEEN SPIRIT voor de eerste keer op de radio hoorde en dacht: what the fuck is dit?”

Het lijkt er bijna op alsof de leden van de Club van 27 in 27 jaar een heel leven achter de rug hebben.

“Ja, ik denk ook dat dat zo is. Ik denk dat die mensen zoveel meegemaakt hebben, en ook geestelijk zo’n enorme groei hebben meegemaakt, dat het gewoon te snel gaat, dat ze het niet kunnen verwerken. Ik vergelijk het altijd met mensen die een talentenshow winnen en geen idee hebben wat er allemaal gebeurt, weet je? Het is een wonder hoe Jim en Jamai daar uit zijn gekomen. Zonder drank, zonder drugs. Die hebben een hele goede familie achter zich. Dat is zo belangrijk. Je ziet eigenlijk bij al die gasten waar het mis is gegaan, dat de basis slecht was. Bij Amy Winehouse was dat zo, Jim Morrison had ruzie met zijn ouders, Kurt Cobain hetzelfde verhaal. Het zijn eigenlijk allemaal patiënten, die opeens in een wereld terechtkomen waar ze geen sjoege van hebben. Het is natuurlijk ook wat. Ik ben 4 jaar lang fotograaf geweest van 2 Unlimited en heb met hen de hele wereld over gereisd. Toen heb ik heel veel geleerd over hoe hard artiesten werken. Er wordt psychisch zoveel van je gevraagd. Het is bijna niet leuk meer.”

Als je terug kon reizen in de tijd, welke artiest van de Club van 27 had je graag voor je camera gehad?

“Dat is Jim Morrison. Zoveel charisma… Er zijn ook weinig foto’s van hem. Ik heb dat ook aan de jongens gevraagd: hij had er een bloedhekel aan. Hij noemde dat hoereren, dat hij zichzelf niet was. Op veel foto’s zie je ook dat hij de fotograaf voor lul zet, dat hij alles heel overdreven doet. Maar ik had graag met hem een dag lang een hele goede shoot willen doen. Dat lijkt me te gek.”

Welke nummers van de Club van 27 zijn jouw persoonlijke favorieten?

“Sowieso Smells Like Teen Spirit. Ik weet nog goed dat ik dat voor de eerste keer op de radio hoorde en dacht: what the fuck is dit? Ik had nog nooit van die hele band gehoord, ondanks dat ik ze al een keer gezien had. Dat was ik helemaal vergeten, daar kwam ik daarna pas achter. Ik wist niet wat ik hoorde. Dezelfde avond zag ik de videoclip op MTV en ik was verkocht. Wow, wat een band! Toen was het album nog niet uit. Ik heb er toen van alles aan gedaan om ze te kunnen fotograferen. Ik ging gelijk naar de platenmaatschappij. Ze hadden nog helemaal geen aanvragen voor een fotopas, ik was de eerste. Ze groeiden toen zo snel als groep, dat toen ik in Paradiso was er geen plek meer was voor fotografen. Het zat daar bomvol. Dus stond ik daar met maar twee collega’s! Ineens was die band zo groot, dat ze de aanvragen die ze hadden maar hebben gehonoreerd. Alles wat later binnenkwam kreeg geen fotopas meer. En The Doors… Ja, die hebben zoveel mooie platen gemaakt. Daar zou ik niet eens één van kunnen noemen. Ik vind hun repertoire zo goed! Niet normaal wat die gasten in een paar jaar hebben neergezet. Ik heb wel eens eerlijk tegen Robbie gezegd: Is het eigenlijk geen zegen geweest dat Jim is doodgegaan? Hij vond het heel hard om dat zo te stellen. Maar ik zei: Als je heel eerlijk bent, hadden The Doors dan nog bestaan? Hij zei: Nee, dan haden The Doors niet meer bestaan. Hij zei dat Jim sowieso niet heel oud was geworden. Ik denk echt dat dat voor hun een zegen is geweest. Als ze daarna nog twee slechte platen hadden gemaakt, dan waren ze in de vergetelheid geraakt. Maar juist het mysterie van zijn dood en alles daaromheen heeft ze mythisch gemaakt. Bij Nirvana precies hetzelfde. Dat laatste album was ook niet heel best, laten we eerlijk zijn. Ook Amy Winehouse is door haar dood mythologisch geworden. Jimi Hendrix eveneens. Ik denk dat bijna voor iedereen geldt die jong is doodgegaan, dat ze daardoor die status hebben gehaald. Als ze door waren gegaan, was dat niet gebeurd. En ze zijn allemaal op een coole manier doodgegaan: sex, drugs en rock ’n roll. Dat versterkt de mythe alleen maar.”

Het boek Forever 27 is onder andere verkrijgbaar bij Bol.com:  www.bol.com/nl/p/forever-27/9200000103872937

Forever 27 - Showcase + Synopsis