Terwijl de bioscoopzaal van Pathé Tuschinski volstroomt met Michael Jackson-fans en andere muziekliefhebbers is de spanning voelbaar: wat kunnen we verwachten van de nieuwe documentaire Thriller 40? Evenals een aantal bezoekers is ook Gerard Ekdom, die enthousiast de vooraankondiging van de documentaire verzorgt, gekleedt in het kenmerkende rode leren jasje uit de videoclip van Thriller. “Whatever happens in Tuschinski, stays in Tuschinski”, zegt de radio-dj met een knipoog, verwijzend naar het verbod om tijdens de voorstelling video-opnames te maken. Dit en het feit dat deze eenmalige voorvertoning wereldwijd in slechts negen steden is te zien – waaronder dus in Amsterdam – geeft je het gevoel getuige te zijn van een unieke gebeurtenis.
Nadat Gerard het podium heeft verlaten, start op het grote scherm de documentaire die speciaal voor het veertigjarig jubileum van Thriller is gemaakt. De globale opzet van Thriller 40, waarbij muzikanten en andere betrokkenen terugblikken en hedendaagse artiesten commentaar geven, kennen we van eerdere documentaires die door de jaren heen zijn verschenen. Maar de toegevoegde waarde van Thriller 40 zijn de unieke beeld- en geluidsfragmenten uit 1982: shots van Michael en Paul McCartney tijdens de opname van The Girl Is Mine, demo-versies die Michael zelf heeft gemaakt (waarvan een aantal op de bonusdisc van het album Thriller 40 staan), de geïsoleerde vocalen van Michael… Hierdoor voelt het alsof je in de studio persoonlijk getuige bent van deze historische opnamesessies. Indrukwekkend! Dit gedeelte van Thriller 40 had wat mij betreft langer mogen duren. Maar dat is slechts een kleine kanttekening bij een verder fascinerende documentaire.
Met Thriller had Michael zijn doel bereikt: het bestverkochte album aller tijden maken waarvan alle albumtracks potentiële hits zouden zijn (wat op twee nummers na is gelukt). In de documentaire komt naar voren hoe Michael met een ongekende drive aan de slag ging en hierbij veelvuldig gebruik maakte van het samensmelten van verschillende stijlen: in zijn muziek (de discosound van de voorganger Off The Wall met rock), bij de keuze van sessiemuzikanten (R&B-muzikanten, maar ook Eddie van Halen en bandleden van Toto), zijn stemgeluid (funky en rauw) en zijn dansmoves (mix van oude en nieuwe stijlen). Ook wordt in de documentaire aandacht besteedt aan een opmerkelijk feit: het ontbreken van een solo-tournee kort na de release van Thriller. In plaats daarvan ging Michael – onder druk van zijn familie – mee met zijn broers voor de Victory Tour.
Interessant is de impact die Thriller na al die jaren nog steeds heeft op de hedendaagse popmuziek. Zoals in de documentaire wordt opgemerkt over BTS, de populaire K-popgroep die duidelijk door Michaels dansmoves is beïnvloed (kijk maar naar hun videoclip Dynamite). Ook noemenswaardig is de verwijzing naar het mediaplatform TikTok, waar de muziek van Michael – en met name de titeltrack Thriller – mateloos populair is. In Thriller 40 wordt dan ook een terechte vergelijking gemaakt tussen de massale bewerking van Thriller door Tiktok-gebruikers en de impact die de videoclip had op de generatie van de jaren tachtig. Over een tijdloos nummer gesproken…
