Vlak voordat Chef’Special het podium van Retropop in Emmen opstapt spreek ik met zanger Joshua Nolet over de Amerikaanse avonturen van de band: over de intensieve tournee door de VS als voorprogramma van Twenty One Pilots, het bijzondere optreden in Madison Square Garden en hoe je als muzikant in Amerika op een voetstuk wordt gezet…

Voor veel muzikanten is het de ultieme droom om in Amerika door te breken. Heb jij die droom ook?

“Zeker. Dat is iets dat al sinds jongs af aan is gegroeid. Puur de muziek die je daar vandaan hebt gehaald en waar je door geïnspireerd bent geraakt. En de grootte van Amerika.”

Kun je een paar voorbeelden noemen van Amerikaanse artiesten die jou geïnspireerd hebben?

“De hiphop waar ik heel erg fan van was toen ik daar als puber naar ging luisteren, zoals Lauren Hill, The Fugees, Mos Def, Talib Kweli, The Roots… Maar dat is alleen hiphop. Er zijn zoveel acts die ons als band geïnspireerd hebben. Ik vind het eigenlijk moeilijk om te bedenken waar zo’n gekke ambitie vandaan komt, waarom je dan perse zo graag naar Amerika wil. Maar van jongs af aan ben je gewoon getriggerd en wil je dat.”

Doorbreken in Amerika lijkt een soort van maatstaf te zijn, dat je het als muzikant dan gemaakt hebt. Speelt dat bij jou ook mee?

“Ja, misschien is het onbewust ook een soort ego-ding. Nergens ter wereld is de competitie zo moordend als daar en daar wil je je aan meten, al slaat het misschien helemaal nergens op. Het is aantrekkelijk omdat het zo’n groot land is waar je zoveel kan toeren. Nederland is natuurlijk best klein. Relatief gezien hebben wij hier ontzettend veel opportunities om te spelen en kan je dit heel lang doen, maar je wil gewoon doorbreken in Amerika.”

“het verbaast mij hoe ontvankelijk mensen daar waren en hoe hongerig mensen waren naar muziek”

In de zomer van 2016 gingen jullie op tournee door Amerika, als voorprogramma van Twenty One Pilots. Met welke verwachtingen gingen jullie die kant op?

“Wij hebben daar twee tours gedaan. Eerst als voorprogramma van een wat kleinere act. Daarmee bedoel ik zalen met een capacity van duizend. Maar wel heel tof, vijftig shows door het hele land heen. De zomer daarop werd het de Twenty One Pilots-tour. We waren al veel in Amerika geweest, ook om te schrijven, wat hele gave ervaringen waren. Maar als je dan opeens de kans krijgt om met een band te gaan spelen die vijftig uitverkochte arena’s heeft staan, dus letterlijk elke dag voor minimaal 20.000 tot 25.000 mensen… Niet normaal! Je kan je daar gewoon niets van voorstellen, voordat je daar aan begint. Wij gingen er met z’n vijven in van: whatever we ook voor onze kiezen krijgen, wij gaan gewoon alles geven! Maar het gave van deze ervaring was dat de fans van Twenty One Pilots ontzettend trouw en dedicated waren, die stonden gewoon de dag van tevoren al in de rij. We kwamen een stad inrijden en daar begon de rij en dacht je van: we zijn er bijna. Maar toen was je nog tien minuten aan het rijden, ze hadden allemaal tentjes opgezet… Ik moest gewoon aan de Beatles denken, weet je wel? Hoe crazy die mate van fan-zijn daar was. Maar dat betekende wel voor ons dat, voorprogramma of niet, het gewoon vol stond als je als eerste moest spelen. Dus met een beetje fantasie stonden ze daar gewoon voor jou! Dat was natuurlijk niet zo, ze kenden ons ook nog niet, maar dat is echt iets Amerikaans. Het verbaast mij hoe ontvankelijk mensen daar waren en hoe hongerig mensen waren naar muziek. En dan vooral in de midwest, waar mensen misschien niet elke week naar een show gaan. Als jij de energie gaf dan kreeg je dat zo snel terug! Niet om op te scheppen, maar we kregen die mensen elke show mee. Die stonden gewoon allemaal te springen aan het einde van de set. Dat is ongelofelijk! De eerste show was in Cincinnati, 25.000 man, we lopen het podium op en beginnen gelijk met Amigo. Aan het eind van die track staat de hele zaal te springen. Ik kijk naar Jan, de bassist, en naar Guido, de gitarist, en we kijken elkaar aan: what the fuck gebeurt hier, dit is toch niet normaal? En toen mochten we dat nog vijftig keer doen, onder andere twee keer in Madison Square Garden.”

Madison Square Garden is voor muzikanten heilige grond, een legendarische plek waar veel grote namen hebben opgetreden. Hoe voelde jij je toen je daar het podium opliep?

“Het is eigenlijk heel grappig, want ze sloten die tour af in New York. Dat betekent dat je er al bijna vijftig achter je kiezen hebt. En hoe raar het ook is, alles went. En zo snel al. Als je dat elke dag doet in een andere stad… Maar omdat het heilige grond was kwam er wel weer even een boost van: oh ja, shit, dit zijn én de laatste twee én het is Madison Square Garden! Dan moet je dat toch weer even aan jezelf verkopen: wij hebben blijkbaar het geluk gehad en er hard genoeg voor gewerkt dat wij nu deze spot mogen vullen. Het is eigenlijk heel raar, je verdient dat eigenlijk niet. Zo voelt dat dan. Maar dan moet je tegen jezelf zeggen: nee, we hebben dit verdiend en we gaan hier gewoon alles uithalen. En zo mag je twee keer Madison Square Garden helemaal aan het bouncen krijgen. Niet normaal.”

R o n a L a n e +31 6 417 817 72 (3 of 10)_preview (foto: Rona Lane)

Jullie hebben in Amerika in elf weken maar liefst 47 shows gedaan. Dat lijkt mij behoorlijk intensief en inspannend. Hoe lukte het jou om daarmee om te gaan?

“Toeren heeft twee kanten. Aan de ene kant is het heel simpel, want je hebt eigenlijk maar één ding wat je moet doen, daar moet je ready voor zijn, en dat is die show. Elke avond weer. Dat is het allerleukste daaraan. Ik denk dat de challenge er voor mij in zat… Of je het wil of niet, je komt met z’n vijven in een soort bubbel terecht, een ervaring die je deelt die je eigenlijk met niemand anders kan delen. Je gaat daarin en je geeft je daaraan over. Elke dag wordt je wakker in een andere staat of in een andere stad. Je doet een show, daarna doe je een biertje met de crew of met de andere bands, je gaat de nightliner in, je gaat in je bedje liggen, je trekt je gordijn dicht, je gaat slapen en dan wordt je weer ergens wakker. Je stapt letterlijk een andere wereld in waarin het gevaar dreigt dat de normale regels niet meer gelden: goed voor jezelf zorgen, gezond eten, genoeg slapen… Zolang die show maar lukt, is alles goed. Maar het leven is natuurlijk meer dan alleen die show. Wij proberen daar wel bewust mee om te gaan, om gewoon gezond te blijven. Want die eerste tour was minder comfortabel: in een veel kleiner busje, niet goed slapen, echt heel kut eten… Dat is iets waar we gelukkig ook in hebben kunnen groeien . Het is net alsof je de hele tijd een beetje half aan het slaapwandelen bent totdat je het podium weer op loopt en denkt van: oh ja, here we go, nu ben ik er weer een half uurtje helemaal en geef je alles, en daarna ga je weer in je cocoon zitten.”

Hoe ging het dan met je toen je na de Amerikaanse tournee weer thuis was?

“Sommige boys, zoals de drummer van ons, hadden tijdens de tour heel veel moeite om te slapen in een rijdende nightliner. Ik ging daar wel lekker op, gewoon een beetje in slaap gewiegd worden. Maar je raakt er heel erg aan gewend dat die motor de hele tijd geluid maakt en dat je aldoor heen en weer gaat. Toen ik thuis kwam was het zo stil, een oorverdovende stilte waarvan ik niet wist wat ik ermee aan moest. Ik heb heel lang slecht geslapen toen ik weer thuis kwam. Op YouTube heb ik van die noise-geluiden aangezet om weer te kunnen slapen! Ja, je moet op veel verschillende manieren weer landen. We waren tijdens die tour ook ons album aan het afmaken, in de bus of in het hotel, en dat was eigenlijk wel goed. Want wat doe je met de tijd die je aan het doden bent? Ga je lezen? Of zit je de hele tijd op je fucking telefoon? Maar ik vind dat wij als band samen altijd heel goed met elkaar omgaan en empathisch naar elkaar blijven.”

Ik kan me voorstellen dat er muzikanten zijn die alle gevoel voor realiteit kwijtraken en constant in die bubbel blijven.

“Ja, en dat die bubbel steeds kleiner wordt totdat jij de enige bent die er nog in zit. Dan kan je heel egocentrisch worden. Amerika is gemaakt voor jou om egocentrisch van te worden. Amerika is zo ingesteld, de hiërarchie daar, hoe je als artiest op een voetstuk wordt gezet, dat is veel heftiger dan hier in Nederland. Hier zijn we echt heerlijk nuchter, daar ben ik heel blij om, maar in Amerika… Zelfs van het voorprogramma worden mensen helemaal gek! Ze kijken naar jou op, op een hele rare manier die helemaal geen sense maakt, weet je wel? Ik denk dat dat wel het gevaarlijkste is van dat land, hoe snel je losgekoppeld raakt van de realiteit. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan om daar niet in mee te gaan, als iedereen de hele tijd tegen jou zegt dat je een soort van halfgod bent. Niet dat dat bij ons zo ging, maar wel bijvoorbeeld bij de act waar wij voor toerden. Je ziet hoe ze aanbeden worden, dat is tegen het ongezonde aan.”

Maar zijn wij aan de andere kant in Nederland niet veel te calvinistisch?

“Nou ja, wij kunnen heel snel zeiken over dingen. Dat is dan weer de andere kant daarvan. Ja, calvinistisch inderdaad: doe maar normaal dan doe je al gek genoeg… Daar is natuurlijk alles mogelijk, en dat is iets gaafs, maar dan alleen voor een select groepje mensen.”

“Steeds als ik denk dat wij in nederland ons plafond hebben bereikt, dan wordt het tegendeel bewezen en gaan we weer een stukje groter”

Om echt in Amerika door te willen breken zou je daar eigenlijk permanent moeten wonen. Zou jij dat willen?

“Jawel. Soms voelde het eigenlijk al zo. En wonen… Het is meer er zijn. Als wij daar zijn, dan zijn wij aan het werk: toeren, schrijven, opnemen, radio-promo’s aan het doen… Je bent dus onderweg. Het slaat nergens op, dat land is zo groot! Of je nou vanaf New York zes uur naar huis in Amsterdam vliegt of van Seattle naar New York, je bent sowieso fucking lang onderweg! We hebben daar twee jaar lang de hele tijd gezeten, af en toe een paar weken weer in Nederland en dan weer daarheen. Er zijn daar heel veel plekken waar ik zou kunnen wonen, en heel veel plekken echt niet. Het is een land met zoveel gezichten.”

Van Amerika terug naar Nederland: inmiddels drie studioalbums uitgebracht, hits gescoord, opgetreden op alle grote festivals, huisband van DWDD geweest, een uitverkocht Ziggodome… Wat is de volgende stap voor Chef’Special in Nederland?

“Dat is een hele goede vraag. Wij zijn heel erg bezig met het buitenland, naast het feit dat we hier nu een festivalseizoen draaien en in december weer twee keer de AFAS Live doen. Weet je, steeds als ik denk dat wij in Nederland ons plafond hebben bereikt, dan wordt op de een of andere manier het tegendeel bewezen en gaan we weer een stukje groter. Dus ik wordt daar altijd wel een beetje door verrast. Wat wij hier hebben koesteren wij heel erg, maar we willen heel graag ook naar het buitenland. We gaan in november onze eerste Duitse tour doen. Dat is de op twee na grootste markt, na Amerika en Engeland komt Duitsland. Voor de rest weet ik het niet. We willen gewoon mooie muziek blijven maken, haha!

Vanmiddag staan jullie op het podium van Retropop. Wat kunnen we verwachten?

“Wij proberen met de muziek dichtbij te komen. Ik haat het als ik heel erg op het podium blijf hangen. Dus ik probeer, zonder al te agressief te zijn, de mensen echt bij de muziek te betrekken. Ik hoop dat ze gaan dansen en dat ze kunnen meeliften op de vibe en de energie die wij proberen neer te zetten en wat kunnen teruggeven. We gaan veel energieke tracks ook kleine liedjes spelen. We gaan gewoon een Chef’Special-show neerzetten!”

Check hier de videoclip van Amigo, met beelden van de Amerikaanse tournee van Twenty One Pilots: