In 1981 brak Kim Wilde door met de hitsingle Kids in America, 36 jaar later staat ze op het podium van De Oosterpoort in Groningen. Kort voor haar optreden in de uitverkochte kleine zaal op spreek ik met de Britse zangeres: over de muziek van de jaren ’80, over hoe tuinieren haar uit een depressie hielp en over het nieuwe album dat begin volgend jaar wordt uitgebracht.
Hoe gaat het met je?
“Goed! We zijn halverwege deze geweldige tournee en vinden het super. We houden ervan om voor een Nederlands publiek op te treden, het voelt goed en we voelen ons altijd welkom hier. En met uitverkochte optredens, wat geweldig is. Ik weet dat het niet de grootste optredens zijn, maar toch zijn ze uitverkocht! Ik loop al een tijdje mee en het is best een voorrecht om op dit punt in mijn leven te doen wat ik nu doe. Ik waardeer het nu meer en geniet er nu meer van dan ik ooit heb gedaan.”
Waarom voelt het nu anders dan voorheen?
“Er hing altijd zoveel van af: tournees, platen, mijn carrière, mijn toewijding aan een platenmaatschappij… Er waren veel mensen bij betrokken. Wel of geen succes betekende alles. It wasn’t just impacting me, it was impacting a lot of other people. Dus was er veel druk op de ketel. Maar dat is allemaal verleden tijd, nu is het echt leuk! De druk is weg en het plezier is teruggekeerd. Het is echt bevrijdend. Ook was het op een creatieve manier heel goed voor ons, omdat dit tot het nieuwe album heeft geleid. Die is in een paar weken klaar. Waarschijnlijk zal het eerste materiaal ergens in januari op de radio te horen zijn. Dat duurt dus maar een paar weken.”
“ik denk dat mensen tegenwoordig willen ontsnappen naar een wereld die ze kunnen vertrouwen.”
Daarna ga je op tournee door Engeland, Schotland en Wales.
“We hebben een grote tournee in het Verenigd Koninkrijk, een beetje zoals Bananarama daar op dit moment aan het doen zijn. Ze doen het heel goed. Ik heb ze scherp in de gaten gehouden om te zien hoe alles gaat en om wat ideeën op te doen. Ja, het was geweldig om te zien. In het Verenigd Koninkrijk begint popmuziek de laatste tijd een soort van comeback te maken.”
Bedoel je popmuziek uit de jaren ’80?
“Ja, veel popartiesten uit de jaren ’80 maken weer popmuziek, met hun originele geluid maar dan geupdate. Dat is wat we met het nieuwe album hebben gedaan. Dus dat komt er allemaal nog aan. Maar daarvoor hebben we ons verrassende kerst-avontuur, wat heel leuk gaat worden. Dat zal over een paar dagen, rond mijn verjaardag, worden uitgebracht. Dan zal iedereen het horen en weten hoe het… Op allerlei manieren slaat het eigenlijk nergens op, maar het is gewoon leuk om te doen. It’s probably outrageous in many ways. It’s just bloody good fun!”
Een jaar geleden sprak ik met Paul Young. Ik vroeg hem waarom muziek uit de jaren ’80 op dit moment weer zo populair is. Hij vertelde mij dat het de laatste generatie was die zich kon onderscheiden met de muziek die ze maakten. Wat is volgens jou de reden van de huidige heropleving van 80’s-muziek?
“Daar zijn verschillende redenen voor. Allereerst en meest belangrijk zijn er in die tijd een aantal geweldige popliedjes gemaakt. Er was toen een soort van gerevitaliseerde energie, met name in de popmuziek, zo vlak na punk. Het was alsof je terugging naar de tijd van Abba en het wiel opnieuw werd uitgevonden. Maar tegelijkertijd met als toegevoegde bonus al die geweldige technologie die opdook en voor producers beschikbaar kwam, met name mensen als Kevin Seventeen en The Human League en natuurlijk mijn broer Ricky, die het met beide handen aangreep. Hij was nog maar 18 en verslond die technologie, maar behield daarbij tegelijkertijd een gevoel voor pop/rockmuziek. So yeah, there was a lot of invention and reinvention. That’s what pop music is like, you know. It kind of reinvents itself constantly. Soms is het heel goed, soms totaal niet, maar de jaren ’80 was een geweldige tijd voor zowel melodieën als diversiteit. En een tijd die gek was op glamour. We hadden toen nog Top of the Pops en optredens waar mensen heen konden gaan om op te vallen. Dat gebeurt nu eigenlijk niet meer, hoewel ik denk dat er een diep verlangen naar is. In de afgelopen 15 jaar waarin we retrotours hebben gedaan merkten we, vooral in het Verenigd Koninkrijk maar ook in de rest van de wereld, dat meer en meer mensen komen opdagen, zich verkleden en plezier hebben. Weet je, de wereld is niet makkelijk om in te leven, er is altijd iets moeilijks aan de hand, maar ik denk dat mensen tegenwoordig willen ontsnappen naar een wereld die ze kunnen vertrouwen. Omdat er niet veel in de wereld is wat je tegenwoordig nog kan vertrouwen. De politici kun je zeker niet vertrouwen. Ook de belangrijkste religies laten mensen in de steek, als organisatie tenminste, niet in hun spirituele vorm. Eigenlijk lijkt het erop dat popsterren tegenwoordig nog de enige mensen zijn die men kan vertrouwen, haha! Dus moeten we met iedereen vooruit kijken en de vreugde levend houden, omdat als je het toestaat de wereld al je vreugde zou wegnemen. Wat ook meespeelt is dat, als je naar popmuziek luistert, het wel degelijk een beroep doet op de ware essentie van het leven in zijn meest pure en oprechte vorm. En er zijn niet veel dingen waar mensen toegang tot hebben die op dat gevoel een beroep kunnen doen. Sommigen herkennen dat gevoel niet, maar weten gewoon dat ze zich daardoor goed voelen. Ze weten ook dat wanneer ze met veel andere mensen samenkomen die hetzelfde voelen, dat het erg krachtig en goed aanvoelt. Dus ja, ik denk dat wij popmusici de grote leiders van hoop en vreugde zijn. We werden enorm verguisd, vooral in de jaren ’80. There was a lot of sniffyness about pop music in the 80’s. Vooral na punk, je begrijpt wel waarom… Maar er is nu respect voor. En zo hoort het ook. We hebben er zelfs een liedje over geschreven, dat volgend jaar mogelijk als eerste single van het album verschijnt. Ik denk dat dat het eerste statement van het nieuwe album zal worden. Het is een viering van de popmuziek.”
Het duurde tot je derde album (Teases & Dares, uitgebracht in 1984) dat je zelf nummers begon te schrijven. Waarom niet eerder?
“Ik wilde altijd al schrijven. Maar eerst moest ik de drempel over om te geloven dat ik kón schrijven. En dat was best een grote drempel.”
Waarom?
“Ik denk dat als je naar Stevie Wonder of Joni Mitchell luistert, je het gewoon opgeeft! Als je naar Paul Simon en al die anderen luistert dan is het allemaal een beetje overweldigend. En mijn broer was natuurlijk zo’n aanstormend talent, hij was iets jonger dan ik, dat ik dacht van wow! Mijn vader schrijft nu nog steeds muziek. Ik denk dat ik gewoon een beetje overweldigd was door hun. Wat ook meespeelt… Kids in America gebeurde heel snel, de daaropvolgende 10 jaar had ik nauwelijks tijd om mijzelf goed als songwriter te ontwikkelen. Waarschijnlijk tot de laatste 15 jaar. Dus ja, het heeft even geduurd, voornamelijk vanwege praktische redenen maar ook vanwege psychologische redenen.”
Wanneer had je voor het eerst het gevoel dat je ‘een eigen nummer’ had geschreven?
“Op Another Step, een van mijn eerste albums, stonden een paar liedjes die een beetje singer-songwriter-achtig waren. Ze waren behoorlijk serieus en introspectief, eigenlijk totaal geen Kim Wilde-nummers. Maar ze waren niettemin mijn liedjes en ik was heel blij om mijn naam als songwriter op het album te zien. Dat gaf mij het vertrouwen om door te gaan. Maar zoals ik al zei is mijn songwriting de afgelopen 20 jaar pas echt tot bloei gekomen, vooral op het nieuwe album. Daar ben ik echt trots op.”
Bij succes hoort ook kritiek. Ik las dat je in de jaren ’80 een kopie van Blondie werd genoemd. Was het moeilijk om op jonge leeftijd daarmee om te gaan?
“Een klein beetje. Gelukkig was er toen nog geen social media, dus werd ik daar niet mee geconfronteerd zoals dat nu gebeurt. Je moest echt een magazine oppakken om het te lezen. Dus ben ik toen gestopt met het lezen van dat soort dingen. Obviously you don’t need to torture yourself. Ik maak me veel zorgen over de huidige generatie die dagelijks met dat soort kritiek wordt bestookt. Het is slecht voor hun psychische gezondheid en het blijkt een grote oorzaak te zijn voor geestelijke gezondheidsproblemen wereldwijd. Het heeft allemaal te maken met social media. Ik heb het geluk gehad dat ik daar niet als zodanig mee te maken heb gehad. Maar toch was het moeilijk. Opgroeien in het openbaar is niet eenvoudig, maar ik was zo dankbaar voor wat ik aan het doen was. Ik vond het heerlijk om popster te zijn, om jong te zijn, met mijn familie samen te werken, vooral met mijn broer. Maar het was natuurlijk soms moeilijk.”
“ik ben heel blij waar ik op deze leeftijd nu ben.”
Na een succesvolle periode kwam je in een depressie terecht. Je hebt ooit verteld dat tuinieren de therapie was die je hielp om eruit te komen.
“Ja dat klopt. Het was geweldig om niet in de spotlight te hoeven staan. Het maakte niet meer uit hoe ik eruit zag. Ik werd onzichtbaar en de planten werden wat mooi was. Dat gaf me veel rust. Ook was het leuk om weer naar school te gaan en te leren, omdat ik al heel lang met leren gestopt was. Ik leerde heel snel hoe ik een popster moest worden, maar na vijf of acht jaar leerde ik eigenlijk helemaal niets meer. Ik ontwikkelde mijn songwriting, dus was dat het enige wat me emotioneel gezond hield. Maar uiteindelijk was tuinieren mijn redding. Het is heel spiritueel om buiten te zijn, om verbonden te zijn met de natuur. Je weet echt hoe het voelt om daar wel of niet mee verbonden te zijn. Je zou kunnen zeggen dat dat mij heeft gered.”
Heb je door tuinieren een andere kijk op het leven gekregen?
“Zeker weten. Het gaf mij ruimte om gedachten te laten ontstaan, in plaats van geforceerd te worden. Het interview dat we nu doen… Ik heb daar vroeger honderden en honderden van gedaan. Uiteindelijk wist ik niet meer eens wat ikzelf dacht. Ik wist zelfs helemaal niets meer. Tuineren heeft me echt geholpen om alles op een rijtje te zetten. Mensen vragen me nu wel eens: Wat doe je nu, tuineren of muziek? Natuurlijk ben ik bezig met muziek, maar tuineren vormt een groot deel van mijn leven. Niet alleen van mijn leven, maar ook van die van mijn man. En van onze gemeenschap. We zijn onderdeel van een groep vrijwilligers die tuinieren. Dus is het nog steeds een heel groot deel van ons leven. Als ik na deze tournee weer naar huis ga, dan maak ik kerstkransen en zal die samen met de vrijwilligers gaan ophangen.”
Waarom besloot je in 2001 weer muziek te gaan maken?
“Ik had zoveel rust genomen dat het weer als een uitdaging voelde. En het leek erop dat er wat plezier te beleven viel. Ook was er het gevoel dat het een deel van mijn leven was dat ik een tijdje de rug had toegekeerd. De kinderen waren iets ouder geworden, we hoefden iets minder intensief voor ze te zorgen. En toen kwam Nena met de vraag om mee te doen aan het project dat we samen hebben gedaan: Anyplace, anywhere anytime. Dat heeft alles in gang gezet, iets waar we niet op hadden gerekend. Ik was echt niet van plan om weer fulltime Kim Wilde te zijn, in dezelfde mate als waarin Nena Nena is. Maar door omstandigheden ontstond een compleet andere situatie. Ik was blij om weer het podium op te gaan, Kids in America te zingen en plezier met de fans te hebben. Opeens maakte ik een nieuw album, begon ik weer te schrijven en besefte ik hoeveel ik songwriting gemist heb, hoeveel ik had te zeggen. We deden het album Never Say Never, gevolgd door Come Out and Play en het kerstalbum, wat een echt liefdeswerk was. Voor mij betekende dat een hoogtepunt in mijn carrière, op het persoonlijke niveau van zowel schrijver als zangeres. Dus ja, de afgelopen 20 jaar van mijn carrière zijn ongelooflijk creatief geweest. In veel opzichten voelde ik me vrijer om meer creatief te zijn. It’s crazy that maybe one of the best albums I’ll ever make is just about the come out, haha!”
Als je terugkijkt op de muziekscene van de jaren ’80, is er dan iets wat je mist?
“Ik moet zeggen dat het vanuit een live-oogpunt veel beter is om in deze tijd op te treden. Het geluid dat je op het podium krijgt, hoe de technologie werkt, hoe je de geluiden die je in de studio hebt gemaakt kunt reproduceren… Het was in de jaren ’80 heel lastig om een nummer als Kids in America live te spelen. Dus vanuit dat oogpunt is het nu veel beter geregeld. Ik mis het niet om 20 te zijn. Natuurlijk zijn er bepaalde dingen leuk als je 20 bent. Dat weet ik omdat ik met een 20-jarige op tournee ben, mijn achtergrondzangeres. Zij herinnert me er altijd aan hoe het is om 20 te zijn. Maar ik ben heel blij waar ik op deze leeftijd nu ben.”
Iedereen wil altijd Kids in America, Cambodia en de andere hits horen. Vind je het nog steeds leuk om deze nummers na al die jaren te zingen?
“Ja, als je ziet hoe leuk het publiek het vindt dan ga je met die energie mee. Ooit was er een periode dat ik die liedjes niet langer kon zingen en ik weg moest uit de muziek. Dat was toen ik ging trouwen, kinderen kreeg en begon met tuineren. Maar ik heb toen heel veel uitgerust. Weet je, het heeft wel even geduurd voordat ik het allemaal weer begon te doen. Toen ik weer op het podium stond en besefte hoeveel plezier iedereen had, was ik niet alleen verbaasd maar ook nederig en opgelucht. Ik dacht van: Wow, ze vinden het helemaal niet erg dat ik ouder ben geworden! Omdat er altijd die druk was, toen ik 21 was, om er op een bepaalde manier uit te zien, om dag en nacht er geweldig uit te zien. Als dat niet zo was kwam er veel kritiek. En daar stond ik dan op het podium met mijn 45 jaar, zelfs bijna 50 jaar, en iedereen zei: Het is prima, we vinden het niet erg dat je niet meer 21 bent. Het publiek is eigenlijk best accepterend en vergevingsgezind, het was de media die zichzelf gek maakte over hoe men er uit zou moeten zien. Dat gebeurt tegenwoordig nog steeds. De gewone man op de straat maakt dat allemaal niets uit. Waar het om gaat is dat ze je energie voelen. And if you are having a good time, you can get away with a few extra pounds, haha!”
Ga je vanavond nieuwe liedjes spelen?
“Nee, die houden we nog geheim. Het is verleidelijk, hoewel we wel een beetje die kant opgaan. We beginnen het optreden met een nummer dat we opnieuw hebben opgenomen en op het album staat dat volgend jaar uitkomt. Maar dat nummer hadden we al uitgebracht dus vinden we dat we dat mogen doen. Het heet Addicted to You. Maar los daarvan wordt het een soort van walk down memory lane. En we doen een paar covers die we goed vinden, maar niet heel veel. Het is voornamelijk een Kim Wilde-setlist.”