Met zijn debuutalbum Introducing the Hardline According to Terence Trent D’Arby brak hij in 1987 wereldwijd door, de twee jaar later verschenen opvolger Neither Fish Nor Flesh werd een stuk minder enthousiast ontvangen.  Ook met latere albums als Symphony or Damn en Vibrator lukte het niet om het succes van Introducing… te evenaren. Medio jaren negentig besloot de Amerikaanse zanger om de muziekbusiness achter zich te laten, om daarna terug te keren onder een nieuwe naam: Sananda Maitreya. Maak opnieuw kennis met deze bijzondere muzikant, die sinds zijn naamswijziging al weer acht studio-albums heeft uitgebracht!

Je hebt ooit gezegd: In mijn carrière zijn albums voor een groot deel uit de voorafgaande ontstaan. Hoe ontwikkelde The Rise of the Zugebrian Time Lords zich in je nieuwste release Prometheus & Pandora?

“Als je de verhaallijnen van de projecten volgt, dan hoor je en lees je dat The Rise of the Zugebrian Time Lords aan de basis van de huidige heeft gestaan, net zoals Return to Zooathalon heeft geleid tot The Rise of the Zugebrian Time Lords. En The Sphinx heeft geleid tot Return to Zooathalon. Als je de nummers en de verhalen op de website volgt, dan spreekt het allemaal voor zich.

Sinds het vroege begin van Post Millennium Rock was het idee ontstaan om nummers naar multimedia-vormen uit te breiden, die op het juiste moment direct naar het theater, de film of ander actief multimedia-medium zou kunnen worden overgebracht, afgezien van alleen maar radio-airplay en optredens. Elke kan op zichzelf worden uitgevoerd of ze kunnen allemaal als een verzameling greatest hits worden samengevoegd op een manier die het verhaal van het ontstaan van Prometheus & Pandora vertelt.

Alleen maar popliedjes van drie minuten schrijven was niet meer spannend voor mij. Ik had een nieuwe context nodig, een nieuwe uitdaging. Wellicht dat op een dag, na mijn fysiek overlijden of vertrek uit de artiestenwereld, dit oeuvre naar het theater kan worden verplaatst en gezien kan worden in de bredere context waarin het bedoeld was.”

“MIJN creativiteit was altijd al een bedreiging voor de oude manier van leven.”

In 2001 veranderde je je naam in Sananda Maitreya. In een interview zei je hierover: Na een periode van intense pijn mediteerde ik voor een nieuwe geest, een nieuwe wil, een nieuwe identiteit. Kun je meer vertellen over de pijn die je toen voelde?

“Allereerst wil ik een misverstand uit de wereld helpen die na een nieuwe levenservaring vaak de kop op steekt. Ik ben geen boeddhist, ondanks wat mijn naam impliceert. Ik ben katholiek.

De pijn was de pijn die opzettelijk door onze societies gatekeeper establishments werd veroorzaakt bij mensen die van hun kruisingsproces durfden weg te lopen. Ik werd met opzet gebruikt als voorbeeld om anderen te laten zien welke prijs je moest betalen bij het verlaten van de plantage. We gebruiken het beeld van Jezus aan het kruis als een bron van inspiratie, maar vlak daaronder ligt de subtiele maar duidelijke suggestie op de loer dat ‘iedereen die denkt dat ze hetzelfde verschil zullen maken net zoals Christus aan het kruis worden genageld’.

Toen ik opgroeide werd ik zwaar geprogrammeerd door het bruchte MK-ULTRA [codenaam van een geheim experiment van de CIA], een soort van indoctrinerend hersenspoelen en mind control program waarbij je zelfs jaren later nog als een Manchurian Candidate kan worden getriggerd om je te gedragen op manieren die pijn in de psyche veroorzaken. Onderzoek dit programma maar eens en je zal verschillende verhalen over dit proces zien. Onze samenlevingen worden strikt gehandhaafd en een ieder die wil ontsnappen en de hero factory wil verlaten, waarbij helden worden gecreëerd om het denkvermogen van de massa te controleren,  wordt opgepakt voor het verstoren van het spel. Ik was derhalve onderworpen aan het soort pijn die me terug naar het spel zou moeten bewegen en waaraan ik mijn geest moest overgeven.

Mensen zijn geprogrammeerd om de weg van Babylon (of de regels van de Zugebrian Time Lords) te volgen. Bijna als robots met een ‘groepsdenken’ in plaats van een eigen bewustzijn, worden we aangemoedigd om ons daaraan te houden. Zelfs vandaag de dag is mijn oude naam nog steeds een triggerpunt voor mij dat, als ik het hoor, mijn psyche kan doen verkrampen, wat niet makkelijk is om te verdragen. Voor het vertrekken betaalde ik een hele zware psychische prijs, maar ik ben ervan overtuigd dat als ik dat niet had gedaan, ik niet alleen fysiek maar ook psychologisch gedood zou zijn.”

Was het moeilijk om deze stap te nemen of voelde het natuurlijk om te doen?

“Even natuurlijk als uit een brandend huis vluchten. Je hoeft er niet over na te denken wat je moet doen als het huis brandt, je neemt mee wat de tijd je toelaat and get the fuck out. In 1995 veranderde ik mijn identiteit. In 2001 was het wettelijk geregeld. Maar het gebeurde in 1995 toen ik 33 was, voor velen een jaar van grote verandering.”

Wat was het grootste verschil tussen muziek maken voor en na 1995? 

“Er zijn veel wegen in de wereld die hetzelfde zijn maar na een aantal blokken van naam veranderen. Elm Street wordt Maple Street, terwijl het nog steeds dezelfde kant op gaat. Alles wat verandert is de naam, niet de richting die het opgaat. Wat mijn naam ook geweest zou zijn, mijn muzikale richting zou nog steeds onder leiding van Prometheus [figuur uit de Griekse mythologie] zijn, die ik als mijn ware bron van inspiratie beschouw, mijn echte vader. De naamsverandering betekende voornamelijk dat niet de muziekindustrie maar ikzelf de regie van mijn karma in handen had. Zodra ze iets bezitten, geven ze het nooit terug zonder het eerst te vermoorden.”

Sananda_Maitreya_PP_2017_012

Heb je als onafhankelijk muzikant meer vrijheid en creativiteit om nieuwe nummers te schrijven?

“Nee. Het is mijn geest (en dat is altijd zo geweest) die mij de vrijheid geeft om te doen wat ik doe. Onafhankelijk zijn betekent alleen maar dat ik niet langer tegen bitches hoef te vechten om te doen wat ik van nature al doe. Mijn creativiteit was altijd al een bedreiging voor de oude manier van leven. Ik weiger te accepteren dat ik voor het talent van God constant moet onderhandelen over mijn recht om het te gebruiken zoals ik het voel en wenselijk acht.

Dat is een spel voor kinderen, niet een spel voor mannen, maar alleen voor degene die wachten op toestemming om mannen te zijn. En ik speel geen spelletjes met mijn karma. De meeste collega’s van mij gaan niet dood aan drugs of alcohol, maar aan het constante touwtrekken over hun bewustzijn, hun creatieve energie en hun ziel, dat na verloop van tijd op de broze menselijke psyche zijn tol eist. Dit is wat doodt: niet wat ze in hun lichaam stoppen, maar wat ze er uithalen.”

Ik wil graag een paar nummers uit je carrière noemen en vragen om een korte reactie op elk nummer:

 *Wishing Well (1987)

“Degene die de grond openbrak, waar ze later mijn kruis in hebben gezet. Een vriend van mij was bezig in mijn kelderwoning in Londen een demo studio te maken. Toen ik binnenkwam hoorde ik gezoem en een beat. Ik hoorde meteen een liedje. Ik vertelde hem de studio binnen 15 minuten klaar te hebben, binnen die tijd had ik de melodie, harmonie en tekst klaar. Die vriend, Sean Oliver, dacht dat ik een geintje maakte toen ik zei dat ik van het gezoem een nummer kon maken, maar dat was precies wat ik deed. Ik gaf hem daarna  a writer’s credit. Hij vond zelf dat hij niet genoeg had gedaan om dit te verdienen, maar voor mij was het duidelijk dat ik nooit zoiets origineels had kunnen bedenken als ik niet had gehoord wat tot dit nummer had geleid.”

*This Side of Love (1989)

Post Millennium Rock begint hier! Neither Fish nor Flesh was de eerste kruisigingservaring en werd door de pers afgeslacht, hoewel het later werd erkend als een enorme inspiratiebron voor de latere alternatieve rock. Verschillende Amerikaanse en Britse muzikanten noemen het een keerpunt in hun eigen carrières. Het blijft mijn favoriete album vanwege de pure vreugde die ik had in het creëren daarvan (terwijl ik normaal gesproken geen favoriet nummer/album-type ben) en vanwege de prijs die ik moest betalen voor de stap in het geloof die het creëerde. Het heeft ook bijgedragen aan het vroege begin van de Amerikaanse alternatieve radio, die al heel vroeg door zenders aan de oost- en westkust in de Verenigde Staten werd geïntroduceerd en uiteindelijk veel Seattle-bands en andere acts zou voortbrengen die mij over die invloed vertelden.

This Side of Love is a nasty, vicious piece of indie rock filtered through my tortured orchestral sensibility. Het was ook een voorspelling die op voorhand beschreef hoe de industrie mij zou straffen voor het feit dat ik een individualist was en geen watje. One can like pussy and not be one. Ik herinner me dat ik het componeerde op een geweldige Black Rickenbacker Custom gitaar die een Brits bedrijf met de naam AMPRO in de vorige eeuw voor mij maakte, in 1988 als ik me niet vergis.”

*O Divina (2002)

“Hoewel met maar in een stuk of drie landen als single werd uitgebracht, blijft het één van mijn meest aangevraagde nummers. Daar waar het uitkwam, was het een grote comeback-hit. Het werd altijd enorm goed ontvangen, zelfs toen ik jarenlang met slechts mijn trio speelde. Het is een lied dat is geschreven ter ere van het goddelijke vrouwelijke. Ik nam het op in een studio die eigendom was van de House of Blues in Los Angeles, waar ik was uitgenodigd om het te gebruiken wanneer ik wilde.  Ik weet nog dat in de studio voor een of andere reden een groot portret van Sai Baba [Indiase guru] hing, die over mij heen keek toen ik aan het opnemen was. Hij was in oranje gekleed, wat naast roze mijn favoriete kleur is. Misschien heeft meester Sai Baba mij veel geluk gebracht, omdat dit lied mij veel heeft gegeven.”

*Blanket on the Ground (2015)

“Ik was in een taxi op weg naar een vriend toen mijn MK-ULTRA programmering begon. Op de radio (normaal gesproken vraag ik taxichauffeurs om deze af te zetten) hoorde ik een oude reggae classic met dezelfde naam Blanket on the Ground voorbijkomen. Ik begon meteen mijn versie te bedenken, gebaseerd op hoe mooi het gevoel was, en hoe romantisch het was. Mijn versie heeft geen enkele gelijkenis met de reggae classic, maar de titel zorgde er wel voor dat ik de mijne schreef. Being in moving objects often inspires me to write. Telkens wanneer ik getriggerd ben, ontsnap ik in de troost van de schepping om mij naar mijn eigen evenwicht terug te brengen.

Zodra ik thuiskwam heb het nummer in enkele minuten afgerond. De tekst was geïnspireerd door mijn poging om mezelf te kalmeren na een brutale ‘psychische aanval’, maar was geschreven vanuit het perspectief van een man die een vrouw geruststelt dat, ongeacht wat ze meemaakt, hij er voor haar zal zijn. Ik vond het leuk om het te produceren.”

*Glad She’s Gone (2016)

“Elke songwriter heeft een denkbeeldige bucket list van nummers die ze hadden willen schrijven. Voor mij is dit het nummer dat het dichtstbij mijn Moondance komt. Ik ben een grote fan van Van the Man en zijn invloed op mij was en blijft vrij sterk. You can also hear a little of master Brubek in this winsome little bitch of a song. Het onderwerp is het gebruikelijke verhaal. Op een moment weet je dat je niet zonder haar kan leven. Dan vertrekt ze en realiseer je je hoe lastig ze was and how much blood she took while preoccupying your mind.”

“volg je eigen wetten, focus je niet op andere bands en muzikanten.”

We gaan terug in de tijd: was je verrast door het enorme internationale succes van je debuutalbum?

“Totaal niet. Ik werd als wonderkind geboren en had altijd een rotsvast vertrouwen in mijn kunst en mijn persoon. Ik voelde me altijd geleid door het lot. Wat me wel verraste was dat het anderen verraste. My mother was a volcano, what can I say?

De meeste nummers zijn door jou geschreven, geproduceerd, gearrangeerd en uitgevoerd. Ook heb je zelf alle instrumenten ingespeeld. Waarom heb je hiervoor gekozen in plaats van met andere muzikanten samen te werken?

“Veruit het meest eenvoudige, meest eerlijke en directe antwoord is: omdat ik het kan. Elk ander antwoord zou onoprecht en betuttelend zijn. Wat ook meespeelt is dat ik van dit onderdeel van het proces het meest geniet. Tegen de tijd dat ik de arrangementen voor de andere muzikanten heb uitgewerkt had ik het allang zelf kunnen doen, zonder de nogal fragiele ego’s te raken die de meeste wonderkinderen hebben. En het geld dat ik op muzikanten bespaar betekent meer geld voor wiet! Hallelujah!”

Sananda_Maitreya_PP_2017_021

 

Je bent sinds de jaren ’80 actief in de muziekbusiness. Welk advies heb je voor de bands van nu?

“Volg je eigen wetten, focus je niet op andere bands en muzikanten. Only keep the great masters in mind and throw everyone else the fuck out. En zelfs als het om je helden gaat, weet wanneer je daar overheen moet gaan. En nog een keer als dat nodig is om datgene te bereiken wat je in je hoofd en hart hoort. En weet dit: bijna iedereen is full of shit. Weet wanneer je je raam en gordijnen moet openen voor de zon en wanneer je de zon moet buitensluiten om de maan te volgen.”

Het afgelopen jaar hebben we van een aantal grote muzikanten afscheid moeten nemen, zoals David Bowie, Prince en George Michael. Hoe ben je met dit verlies omgegaan?

“Het helpt dat ik niet in de dood maar in eeuwig leven geloof. Hoe het ook zij, al deze heren waren grote vrienden van me en hun overlijden heeft mij enorm geraakt, in een periode van mijn leven die door overgang werd gekenmerkt. Dit zijn de goden en ze sterven niet, maar keren terug naar de berg Olympus, naar de top van de berg die hen in de eerste plaats heeft gestuurd.

Je verwerkt het op eenvoudige wijze. Veel roken, veel mediteren en veel werken. En zorg ervoor dat je de mensen om je heen laat weten dat je van ze houdt, terwijl je ze eraan herinnert (met een beetje emotionele chantage erin gegooid voor het juiste effect) hoe gelukkig ze zijn om jou nog te hebben.”

Je hebt in total 12 studio-albums, 4 live-albums en 27 singles uitgebracht. Wat is jouw inspiratie om nieuwe liedjes te blijven schrijven?

“De grote meester Robert Johnson zei het het beste. Dus zal ik in zijn woorden zeggen waarom ik blijf schrijven: the hellhounds are on my trail. In het nummer Rhinoceros van Prometheus & Pandora zing ik I can’t look back ‘cause they’re coming after me. Als ik mezelf niet met werk bezig houd, krijgt een uitgebreide lijst van neuroses de kans om mij in te halen en mijn situatie te domineren. Dat kan ik niet toestaan omdat ze een aantal nare meningen hebben over wie ik ben, iets waar ik nauwelijks aan heb weten te ontsnappen. Wat ook helpt is dat ik, sinds ik twee jaar was, liedjes in mijn hoofd heb en in 1964 voor het eerst de Beatles hoorde.”

“Liefhebben was makkelijk voor me. leren hoe geliefd te worden is altijd een veel grotere uitdaging geweest.”

Wat wil je in deze wereld bereiken, als mens en als muzikant?

“Als mens wil ik een betere muzikant worden en als muzikant een beter mens. Ik ben nog steeds bezig om hierachter te komen. Toen ik me eenmaal realiseerde dat ze mij nooit Dylan of The Beatles zouden laten zijn, nam ik er genoegen mee om een opgestoken middelvinger met goede liedjes te zijn. Misschien wil ik nu nog wel meer een echte held voor mijn zoons zijn. En te bewijzen dat ik het vertrouwen van mijn vrouw waard ben, dat zij heeft getoond in haar enorme geduld met mijn voortdurend en steeds groter wordend veranderingsproces. Ik ben niet makkelijk te vatten. Zodra je grip op me hebt, besta ik alweer in een andere vorm. Liefhebben was makkelijk voor me. Leren hoe geliefd te worden is altijd een veel grotere uitdaging geweest.”

We leven tegenwoordig in onzekere tijden. Welke boodschap heb je voor mensen die zich onveilig voelen en zich zorgen maken over de toekomst?

“Veel van wat om ons heen gebeurt is er alleen maar om controle over onze geest te krijgen, wat in feite de grootste bron van de wereld is. Zonder onze zeer waardevolle aandacht zouden de meeste systemen in de wereld niet kunnen voortbestaan, dus is de strijd om het onderhouden en manipuleren van ons bewustzijn alles waard. Naarmate meer van ons zich hiervan bewust worden, worden we ook bewust van onze kracht, wat altijd onze beste verdediging zal zijn.

Fears sells, condenses, shrinks and renders our spirits as easy to take from us as we suppose candy from a baby. Zien wat er echt is, verandert wat er is. En wat duidelijk is voor de ontwaakten: als we eenmaal in een meer ontwikkeld bewustzijn komen is precies het moment wanneer de bommen beginnen af te gaan om ons af te leiden van het feit dat we vooruit zijn gegaan. Higher ground is safer ground. Het goede nieuws is dat systematische chaos het gevolg is van de angst van het systeem om onze aandacht te verliezen als we een hoger niveau hebben bereikt.

Er is een God die van ons houdt en je mag het noemen wat je wil of bidden in welke richting dan ook, of het gewoon noemen met welke liefkozing dan ook die je er dichterbij laat komen. De heiligen bestaan en omringen ons in deze tijd van grote transformatie die momenteel op ons afkomt.

Meester Dylan vertelde ons dat the times they are a changin’ en onze profeten liegen niet tegen ons. Naturally we are dancing in insecure shoes because they are shoes given to us and not the ones we ourselves have made for who we know we are. Maar door de onzekerheid te omarmen, omdat and this too shall pass, zullen we in een oogwenk worden veranderd, zoals in de bijbel is beloofd. Het beste nieuws is dat als we sterven we naar een betere wereld gaan, maar als we blijven verdienen we een betere wereld die meer waard is voor wie wij als ontketenden zijn. Door te weten dat we beter verdienen, zullen we beter worden.

Terwijl de goden van Olympus ons met trots gadeslaan, zijn de zonen en dochters van Prometheus eindelijk klaar om de draken omver te werpen die hun geest hebben onderdrukt, totdat ze klaar zijn om de controle over hun ervaringen terug te krijgen en zodoende de meesters van hun levenslot te worden. As it were programmed within our genetics to become once we awakened to the dream in order that we might take responsibility for living out the fantasies, as the sons of God Christ died to remind us that we were.

Onzekere tijden zijn spannende tijden van wedergeboorte. Wees dus niet bang, iedereen is er om je te helpen in deze tijden van transformatie die ons door de goden van Olympus zijn beloofd. We zijn geliefd. En we zullen zegevieren. Het script van de film is geschreven voor ons om te winnen, en dat zullen we zonder twijfel ook doen. We are both lovers and fighters and come blade or blossom we can handle come what may. Dit zijn dé tijden om te laten zien wat voor helden we zijn.”

Video van It’s Been A Long Time, de eerste single van het nieuwe album Prometheus & Pandora (2017)

Links van het album Prometheus & Pandora (2017)

DIGITAAL: hier

CD : officiële website  & amazon.de