Een zaak die mij jarenlang intrigeert is de mysterieuze verdwijning in 1995 van Richey Edwards, gitarist van de Manic Street Preachers. Kort voordat de Britse band voor een tournee naar Amerika zou vertrekken verdween Richey plotseling en zou hij daarna nooit meer worden gevonden… Ondanks de vele onbeantwoorde vragen zijn er toch een aantal feiten bekend van Richey’s activiteiten kort voor en na zijn vermissing. Een korte reconstructie:
– in de twee weken voorafgaand aan zijn verdwijning neemt Richey elke dag 200 pond van zijn bankrekening op, dus in totaal 2800 pond.
– 31 januari 1995: samen met zanger James Dean Bradfield checkt Richey in bij de London Embassy Hotel. De daaropvolgende dag zouden de twee bandleden voor een promotour naar Amerika vertrekken.
– 1 februari 1995: om zeven uur ’s ochtends verlaat Richey het hotel en rijdt hij vermoedelijk naar zijn appartement in Cardiff, Wales.
– 17 februari 1995: Richey’s auto wordt aangetroffen bij een pompstation vlakbij de Severn Bridge, een brug op de grens van Engeland en Wales. De auto is verlaten en de accu is leeg. In de auto worden etensresten, familiefoto’s en een cassettebandje van Nirvana’s album ‘In Utero’ aangetroffen. Blijkbaar heeft Richey een aantal dagen in zijn auto geleefd.
https://www.youtube.com/watch?v=0LFVQpDKHk4
Door de psychische problemen, depressies en automutilatie waar Richey mee kampte is zelfmoord een realistisch scenario. Dat zijn auto is gevonden vlakbij de Severn Bridge (een bekende zelfmoordplek) wijst daar ook op. Maar ondanks intensief onderzoek van de politie en zoektochten op talloze plekken is Richey’s lichaam nooit gevonden. Op zich niet vreemd, als hij van de Severn Bridge is gesprongen is het mogelijk dat zijn lichaam door de krachtige stroming richting zee is meegesleurd. Het ontbreken van een stoffelijk overschot veroorzaakte de daaropvolgende jaren eens reeks van ‘waarnemingen’ van getuigen die Richey levend zouden hebben gezien. Zoals bijvoorbeeld in Goa (1996), op Fuerteventura (1998) en op Lanzarote (2004). Berichten die in de Britse media veel aandacht kregen maar al snel niet waar bleken te zijn…
De jaren vlogen voorbij en van Richey werd geen enkel teken van leven vernomen. Uiteindelijk werd hij in 2008, dertien jaar na zijn verdwijning, door de Britse autoriteiten officieel doodverklaard. Maar door de jaren heen waren zanger James Dean Bradfield, bassist Nicky Wire en drummer Sean Moore hun verdwenen kameraad nooit vergeten. Met als bijzonder eerbetoon de release van het album Journal for Plague Lovers in 2009. Een studioalbum waarvan alle nummers gebaseerd zijn op teksten en gedichten die Richey heeft achtergelaten. ‘All thirteen songs on the new record feature lyrics left to us by Richey. The brilliance and intelligence of the lyrics dictated that we had to finally use them. Topics include The Grande Odalisque by Ingres, Marlon Brando, Gian Haystacks, celebrity, consumerism and dysmorphia; all reiterating the genius and intellect of Richard James Edwards’, was op de website van de Manic Street Preachers te lezen.[Maar na al die jaren blijft één belangrijke vraag nog steeds onbeantwoord: wat is er met de verdwenen gitarist gebeurd?
